Heimilisblaðið - 01.01.1957, Qupperneq 7

Drungalegur svipur
fœrist yfir landi‘8
og hausd'ð svífur að.
brún á kyrrum sumarkvöldum, nær litskrúð
náttúrunnar mestum ljóma. Andspænis
þeirri dýrð, sem þá getur að líta, finnur mað-
urinn ósjálfrátt til smæðar sinnar og van-
máttar til orða og athafna.
Við, sem dveljum að jafnaði fjarri haf-
inu, eigum þess sjaldan kost að sjá slík sól-
setur. Þó hefur mér auðnast að sjá þau
nokkrum sinnum, og er mér einkum eitt
þeirra minnisstætt. — Það var í ágústmán-
uði, fyrir allmörgum árum, að mér birtist
sú ógleymanlega sýn. Ég var þá á ferð yfir
hraunið norðaustantil við Hafnarfjörð. Er
mér ríkt í minni, hve umhverfið þar var lað-
andi í kvöldkyrrðinni. Voru þar víða fagr-
ar kvosir, grasi- og kjarrivaxnar, með kyn-
lega kletta umhverfis. — En athygli mín
beindist brátt að öðrum og meiri dásemd-
Um. Sólin var nefnilega að kveðja við hafs-
brún í vestri og vesturhimininn var því tek-
'nn að sveipast undurfögrum litskrúða, sem
endurspeglaðist þegar í haffletinum, svo að
himinn og haf virtust fallast í faðma. Megin-
hluti vestursins varð þannig á skammri
stund fagurrauður að lit. Og upp af þessari
þtfögru víðáttu teygðust hvarvetna samlit-
ar slæður eða tungur upp í háloftið, eins og
dýrðlegar kórónur. Sólin sjálf, sem var mið-
^epill
og orkugjafi alls þessa, sendi stöðugt
sér ljómandi geislamagn, er sindraði út
frá henni til allra hliða og myndaði síbreyti-
leg blæbrigði víðsvegar um haf og himin. —
En þessi dýrð átti sér ekki langan aldur.
Brátt hvarf sólin bak við hafsbrúnina og lit-
skrúð lofts og lagar dvínaði eðlilega í sam-
ræmi við það.
Slíkar minningar, sem þessi, eru í vitund-
inni, þótt sumarið kveðji. Þær eru fjársjóð-
ur, sem haustið og veturinn fá ekki grand-
að.
★
Allur síðasti hluti sumarsins er raunveru-
lega tími hnignunar í náttúrunnar ríki. Þró-
unaröfl lífsins hafa lokið því hlutverki sínu,
að skapa hinum ýmsu tegundum jurta og
dýra vamir og öryggi gegn komandi vetri.
Smám saman sígur máttugur svefnhöfgi
yfir náttúruna. Drungalegur svipur færist
yfir landið og haustið svífur að.
HAUSTIÐ
í hvert skipti, sem við sjáum haustblæj-
una færast yfir náttúruna, finnum við ætíð
til einhvers lamandi kvíða og saknaðar í
hugum vorum. Við vitum, að þá eigum við að
sjá á bak öllu því fagra og dásamlega, sem
sumarið færði okkur í ótal myndum, en að
framundan er myrkur og kuldi hins geigvæn-
5