Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 8

ur og brosleitur, en hann var leiðinlega
frakkur í framkomu, gerólíkt tígulegri, en
jafnframt kurteisri framkomu annara landa
hans. Helzt til öruggur um sjálfan sig, að
mínu áliti. Það er vissara að hafa gott auga
með þessum náunga, sagði ég við sjálfan
mig. Tveim dögum síðar, þegar við Yusof
Hussein lentum fyrst saman í eldhríðinni,
fékk ég að kynnast, hverskonar náungi hann
í rauninni var.
Ég var í jeppa ásamt Yusof og fimm lög-
reglumönnum úr könnunarsveit hans á eftir-
litsferð til einnar varðstöðvar okkar á af-
skekktri plantekru nokkra kílómetra í burtu.
Um leið og við ókum í skarpa beygju niður
brekku, kvað við vélbyssuskothríð gegnum
grænt laufið til hægri, og í sama vettfangi
sprengdu kúlurnar blokkina í jeppanum. Með
því að láta óakfæran jeppann bruna niður
brekkuna í lífshættulegum krókum og beygj-
um tókst okkur að sleppa heilir á húfi úr
skotfæri skæruliðanna, og síðan köstuðum
við okkur í skjól við vegarbrúnina. Þegar
skothvellirnir dóu út, heyrðum við Kínverj-
ana hrópa fyrirmæli hver til annars. Á því
lék enginn vafi, að tveir herflokkar voru
í þann veginn að króa okkur inni, og þeir
voru margfallt fleiri en við.
Skyndilega heyrðum við hrópað til okk-
ar hinum megin lítils rjóðurs á malayisku,
en með greinilega kínverskum hreim: ,,0i!
Orang melayu! — Heyrið Malayar! Afhend-
ið okkur hvíta manninn! Kastið vopnum
ykkar inn í rjóðrið, þá verður ykkur ekk-
ert mein gert! Við viljum bara ná hvíta
manninum!“
Nokkrar mínútur ríkti geigvænleg þögn.
En þá —
„Oi! Baik lah!“ Þetta var rödd Yusof
Hussein, sem glumdi yfir runnana. „Gott og
vel! Ég gefst upp! Hérna er byssan mín!
Síðan var byssu kastað inn í rjóðrið.
Ur því að sá frægi Yusof liðþjálfi sveik
mig, var ekki hægt að búast við því, að
treysta mætti hinum lögreglumönnunum.
Ég miðaði rifflinum á runnana, þar sem ég
áleit Yusof vera, og beið grafkyrr með fing-
urinn á gikknum þangað til ég taldi hann
vera í færi. En þá varð hreyfing hægra meg-
in í rjóðrinu til þess að draga eftirtekt mína
frá honum; þrír hermdarverkamenn komu
skríðandi fram úr laufþykkninu til þess að
ná í riffilinn. Þeir voru komnir rétt að ho*
um, þegar Yusof kallaði: „Oi! — ini juga!
Hérna er svolítið meira!“
Á hættustund festast atburðir oft ótru
lega ljóslifandi í hugskoti manns. Ennþá ge
ég heyrt fyrir mér ærandi sprenginguna, 0
séð svart-rauðan sprengingarblossann, Þeg
ar handsprengjan frá Yusof sprakk me a
kommúnistanna. Ég finn líka ennþá, hvern*
greinum og grjóti rigndi yfir mig, eins 0
til að refsa mér fyrir að draga trúmenns
Yusof Hussein í efa.
Meðan reykurinn lá eins og blátt ský y ,
hinum föllnu, hljóp Yusof Hussein
rjóðrið, náði í byssuna sína, og jafnskj0
I juuriu, liaui l axxxa, jt****— -
varð allt vitlaust umhverfis okkur. Ég k&
aði: „Yusof, sini — hingað!“
Hann snerist á hæli og hljóp í bugðn^
og beygjum sömu leið til baka og stökk n>
ur á milli burknanna til mín. Svo glotti ha®‘.
glaðhlakkalega: „Afsakið, Tuan, að ég sky ^
gera yður taugaóstyrkan.“ Honum fann
þetta stórfyndið.
Okkur heppnaðist að safna flokknum s£lltl_
an og laumast undan yfir hæð, meðan he^
menn kommúnista skutu allt hvað af
á runnana fyrir neðan okkur. Stundark0
skálmaði Yusof við hlið mína með stríðU
legt glott á vör.
„Þetta var snjallt bragð, liðþjálfi,“ sa^

ég. „Hinsvegar get ég ekki neitað þvn
þér komuð mér stundarkorn úr jafnvn>
Hitt skiftir þó mestu máli, að við skyl°u
bjarga lífinu.“ _ .
„Hárrétt, Tuan!“ sagði hann, og stríð®^
svipurinn hvarf af andliti hans, meðan ha .
strauk hátíðlega yfir verndargripinn á vins
handlegg sínum. 9
1 ,,skollablindu“ okkar við skæruliða^
næstu mánuði kynntist ég Hussein til
ar, — og öðlaðist fullkomið traust á h°^_
um. Hann var trúr, hugrakkur og snarra
ur, en ég dáðist ekki síður að trúrækni ha
en djörfung. Á hverjum degi við sólai'n ’
rás og sólarlag baðst hann fyrir eins ^
„sannur múhameðstrúarmaður, — hvU .
heldur við vorum heima í skálunum .
könnunarleiðangri inni í frumskógin
Hann sneri andlitinu í áttina til Me 'f
kraup niður með hendurnar á hnjam
eða kastaði sér niður í rykið. Ég lærði 1
að meta Kain Merah hans sem tákn ^
52 — HEIMILISBLAÐIÐ