Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 31

maðurinn var, en ég áleit hann vera mikinn
®ann í viðskiftalífinu, því að hann skipaði
Wanninum, sem ég heimsótti, ákveðið fyrir
°g lét hann sækja koníak handa mér. Þeg-
ar við vorum einsömul, spurði hann, hvað
amaði að mér.
Ég sagði honum alla söguna, — því að
hugur minn var allur í uppnámi, og ég var
fegin að hafa einhvern, sem ég gat trúað
fyrir vandræðum mínum, — og hann var
kaupsýslumaður. Mér geðjaðist ekki að and-
litssvip hans, en hvað þýddi fyrir mig, að
fura að setja mig á háan hest? Það var
omögulegt að vita, nema hann gæti hjálpað
mér.
Hann hlustaði á frásögn mína með eftir-
tekt. Síðan spurði hann mig, hvar ég ætti
heima, og hversu lengi ég yrði í borginni.
i því kom hinn maðurinn með koníakið, og
skömmu seinna kvaddi ég og fór. Tveim dög-
um síðar fékk ég bréf. Það var frá kaup-
sýslumanninum. Hann bað mig að koma
til sín, þar sem hann hafði tilboð að færa
mér. Ég fór þangað og hlýddi á tilboð hans.
^iann bauð mér fjörutíu þúsund franka á
ari og greiðslu allra útgjalda, ef ég gengi
mn á það, sem hann kallaði ,,smygl“. 1 þrjá
^ánuði hélt ég líka, að þetta væri smygl.
■^n dag nokkurn komst ég að því, að þetta
^ar annað og meira. Smyglvarningurinn var
uka stolinn.
Pyrsta hugsun mín var, að fara til lög-
reglunnar, og ég iðrast þess innilega, að
eg skyldi ekki gera það. En ég óttaðist, að
^fleiðingarnar kynnu að verða alvarlegar
yrir mig, og í þess stað fór ég á fund hús-
°nda míns, sagði honum álit mitt á hon-
Uru> kastaði þýfinu á borðið fyrir framan
hann og gekk út.
Um kvöldið rankaði ég við mér í káetu
um borð í skipi. Dyrnar voru læstar, ég gat
opnað kýraugað, og mér stóð stuggur
negranum, sem kom, þegar ég hringdi.
usbóndi minn heimsótti mig klukkustundu
a Ur en skipið átti að leggja úr höfn. Hann
Sagði, að ég skyldi sjálf velja, — milli þess
til aHam eins og áður, eða verða flutt
1 Buenos Aires og seld í hendur hvítu
Prselasölunum.
E '
g atti ekki annars úrkosta en gefast upp
°g SUua aftur inn á afbrotabrautina.
einna reyndi ég aftur að komast und-
Austurlandatízka.
Nýlega hittust tveir stórhöfðingjar Austurlanda í
Neapel. Það voru Ibn Saud, Arabíukonungur, á leið
til Washington, og æðsti maður indverskra múham-
eðstrúarmanna, Aga Khan. Á myndinni sézt ara-
bíski konungurinn kynna einn sona sinna fyrir
Aga Khan.
an, en þá var ég orðin of hrædd til þess að
geta farið til lögreglunnar. Eg var orðin of
flækt inn í þetta, — það hafði hann séð
um. Ég kaus því að hverfa þegjandi og
hljóðalaust, og þegar ég hafði verið í felum
í nokkra daga, vogaði ég mér heim í Kast-
alann.
Þar lá bréf og beið eftir mér. Fram að
þeim tíma hafði mér ekki dottið í hug, að
hann þekkti nafn mitt og heimilisfang, því
að ég hafði tekið upp nafn móður minnar
og alltaf gætt þess að leyna hann heimili
mínu. En hann vissi allt þetta.
Bréfið var stutt. Hann tilkynnti mér þar,
að ef ég sneri ekki aftur, myndi hann koma
til Kastalans og heimsækja föður minn og
segja honum allt af létta.
Það vildi ég ekki leggja á föður minn,
svo að ég fór aftur til hans.“
Hún bar báðar hendur upp að enninu og
strauk hárið aftur. Síðan hélt hún áfram:
„Þetta bréf sannfærði mig um það, sem
ég hefði átt að vita áður, — að það, sem
maður byrjar á annað borð á, verður maður
að halda áfram við. Þegar ég kom aftur til
HEIMILISBLAÐH) — 75