Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 13

Hazel Beck André:
Síðustu og hamingjusömustu dagar lífs míns
^ Bandaríska kennarafrúin, Hazel
^ Andre, skrifaði þessa óvenjulegu
^ grein aðeins nokkrum vikum áður
^ en hún dó í aprílmánuði 1956, 42
ára að aldri. Það er gott dæmi um
^ ósérhlífni hennar, að hún skyldi
nota seinustu kraftana til þess að
^ skrifa um sína þimgbæru raun, til
þess „að hún mætti ef til vill
^ hjálpa öðrum, sem ættu við sömu
^ raun að stríða“. Ekki er síðra dæm-
^ ið, að hún skyldi óska þess, að rit-
^ Iaimin fyrir þessa grein skyldu
^ renna til imgs manns eða konu,
^ sem langaði til þess að leggja blaða-
ftiennsku fyrir sig.
Ef einhver hefði sagt mér, að dómurinn
l° r*knandi krabbi“ ætti eftir að færa mér
^amingjurjka daga, þá hefði ég alls ekki
Uað þvi. Þess vegna — og vegna þess, að
auðinn heggur skarð í hverja fjölskyldu —
skrifa
^itt
ég um þessa seinustu daga, meðan líf
^tt var að fjara út. Vegna þess, að ég er í
,°pl teirra hamingjusömu, sem fá tækifæri
Pess að búa sig undir dauðann.
SePtember árið 1954, meðan ég var önn-
? ^ahn við að annast heimili mitt og þrjú
Veilítlst ég, og við héldum fyrst í stað,
,petta væri inflúenza. Eins og hver önnur
^ ° lr hefði gert, hélt ég mér á fótum til
að útbúa veizlu, sem stúlkumar höfðu
jó len&i til. En á þeim tíma varð mér
i/jg ’ ,a® fcetta myndi ekki vera inflúenza.
; !. példum þá, að þetta myndi vera bólgur
£ekHnnÍ’ en ettir nokkra mánuði ráðlagði
nirlnn rnér að leggjast inn til uppskurð-
ið °n Var Sert. 1 ljós kom, að ég myndi
5n ° Uln lllilnclum vera með krabba í kyrtli,
Uln tað var ekkert hægt að segja ennþá.
__sta árið hvíldi yfir okkur dimmur skuggi,
Seni ef til vill myndi aldrei hverfa.
n hversu dásamlegt ár var það samt ekki.
Við hjónin gerðum okkur ljóst, að ég myndi
að öllum líkindum aðeins eiga skammt eftir
ólifað, — ef til vill var það þess vegna, sem
okkur fannst lífið svo dýrmætt. Við veittum
okkur svo ótal margt, sem við annars hefð-
um aldrei gert: hálfsmánaðar yndislegt sum-
arleyfi í fjallahéraði, þar sem við bjuggum í
tjaldi og fórum í gönguferðir og veiddum
fiska. Gamli draumurinn okkar um að eign-
ast sveitabæ, rættist, og við keyptum okk-
ur líka reiðhest.
Allt árið bjuggum við okkur undir það,
sem koma skyldi. Við minntumst aldrei á
sjúkdóminn, sem var í þann veginn að leggja
mig að velli, en smám saman öðlaðist ég
ofurmannlegt þrek, sem maður öðlast að-
eins, þegar maður þarfnast þess mest. Hug-
ur minn og sál var opnara en nokkru sinni
fyrr. Ég fann dýpri merkingu út úr hverju
smáatviki og smásetningu, eins og til dæmis
eitt sinn á fundi í kvenfélaginu. Ræðukonan
sagði, að raunverulegt gildi starfs húsfreyj-
unnar væri metið í þeim hamingjustundum,
sem hún veitti fjölskyldu sinni. Þetta kom
mér til að flýta mér af fundinum það snemma
að ég náði að verða manninum mínum sam-
ferða, er hann ætlaði að fara að hyggja að
sumarbústaðnum okkar.
Síðastliðið haust fór ég svo aftur á sjúkra-
húsið til þess að gangast undir uppskurð,
sem ég vissi, að myndi fella dóminn yfir
mér. Þegar ég eftir á bað lækninn að segja
mér sannleikann, svaraði hann lágt: ,,Eg
vildi, að til væri eitthvert töframeðal til þess
að hjálpa yður.“
Á samri stundu ákvað ég að reka frá mér
hvern minnsta vott beizkju og harms yfir
örlögum mínum. Ég leyfði ekki einu sinni
þessari hugsun að komast að: „Hversvegna
HEIMILISBLAÐIB — 57