Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 18

hann fingurna inn í lófana, er kominn á þá
bláleitur blær og er kominn gulleitur litur
á hörundið?"
,,Já, þetta kemur allt heim!“
,,Þá er þetta áreiðanlega ,,edema“ eða
bólga í barkakýlinu. Það verður að opna
á honum barkann tafarlaust, ef hann á að
lifa þetta af. Gerðu allt, sem í þinu valdi
stendur, til að ná i lækni — það er enginn
möguleiki til þess, að ég geti komizt til hans
nógu snemma.
Dr. Smith heyrði hann leggja símaáhald-
ið á. Hvers vegna ætlaði Guð að taka son
hans frá honum? Honum lá við að yfirbug-
ast af miskunnarleysi dauðans, og hann
hringdi í sjúkrahús eitt í bæ skammt í burtu.
En það var sama, leiðin var líka of löng
fyrir þá, og þeir gátu ekki vísað honum á
neinn lækni nógu nærri.
„Miðstöð, gefið mér samband við annað
sjúkrahús!“
Oft hafði dr. Smith reynt að hugga harmi
lostna foreldra. Og hvað hafði hann ráðlegt
þeim, þegar þeir höfðu orðið að sjá á bak
sonum sínum og dætrum? Að þeir yrðu að
beygja sig undir vilja Guðs og trúa því, að
þetta hefði verið til góðs, enda þótt eng-
inn möguleiki væri á að þeir skildu það.
En gat hann nú sjálfur beygt sig undir vilja
Guðs?
Það var engin von heldur í næsta sjúkra-
húsi. Hann hristi símaáhaldið. Hvers vegna
svaraði miðstöðin ekki ?
Þessa stuttu stund, meðan faðirinn beið,
minntist hann texta úr gamalli ræðu. „Haf-
ið hljótt og vitið, að ég er Guð.“ Um leið
og þetta flaug í huga hans, greip hann níst-
andi efi um, hvað hann ætti að gera. Síðar
átti hann oft eftir að minnast þessa ægilega
augnabliks, er hann varð að velja um, hvað
gera skyldi, og það fór alltaf um hann hroll-
ur, er honum varð hugsað til þeirrar stund-
ar. Það augnablik hékk trú hans í þræði. En
allt í einu tók hann örvæntingarfulla á-
kvörðun.
Hann ætlaði að gera það, sem hann hafði
prédikað fyrir öðrum að gera!
1 sömu andrá lagði hann frá sér síma-
áhaldið. Hann hneig niður á hnén og baðst
fyrir á þessa leið:
„Faðir minn á himnum, ég bið þig af öllu
hjarta mínu og allri sálu minni að bjarga
lífi litla drengsins míns. En verði þinn eo
ekki minn vilji. Ef sonur minn hlýtur a®
deyja, þá þakka ég þér, ástkæri, himneski
faðir, fyrir árin, sem við höfum fengið
hafa hann-------
Síminn tók allt í einu að hringja. Það var
læknirinn í Hollywood.
„Ég hef verið að reyna látlaust að ná 1
þig, en síminn hjá þér hefur alltaf verið a
tali,“ sagði læknirinn. „Guði sé lof, að þa
lagðir símann á. Ég frétti nefnilega rétt 1
þessu, að það sé staddur erlendur skurð'
læknir þarna í borginni hjá þér. Hann g®rj
strax ráðið f ram úr þessu. Hann heitir —- —
Faðirinn þreif nýja reiðhjólið og þul<k
nafnið og heimilisfangið fyrir munni sér 1
sífellu. Hann brunaði áfram eftir hálfdirnö1'
um götunum, þangað til hann kom að huS'
inu, þar sem evrópiski skurðlæknirin11
dvaldi. Læknirinn stóð fyrir utan dyrnar
var að leggja af stað í gönguferð. Dr. Smitl1
gat aðeins stunið upp þremur orðum-
„Drengurinn minn — edema!“ en það var
líka nóg. Læknirinn þreif tösku sína og veif'
aði í bíl, sem ók fram hjá í sömu andrá.
Innan tíu mínútna hafði Berti litli verið
lagður upp á eldhúsborðið, og læknirim1
framkvæmdi aðgerðina, sem var í því fólg111
að gera op á barkann, svo að lungvm nse^u
að draga að sér hreint loft.
Og það mátti ekki tæpara standa.
Sum af guðhræddustu sóknarbörnum dr'
Smiths segja honum, að þarna hafi han11
þó einu sinni verið heppinn. En hann brosin
sannfærður um það innst í hugskoti sínU>
að þá fyrst, er hann gerði það, sem hanU
hafði prédikað fyrir öðrum að gera, haf1
Guð heyrt bænir hans og uppfyllt þær.
,,Það eru nú meiri furðugripirnir, þessir kar
menn,“ sagði ung stúlka nýlega. „Sumir þeirra er^
svo feimnir, að manni liggur við að öskra, og aðr>r
eru aftur á móti svo ófeimnir, að maður neyðist 41
að gera það.“
Gamalli konu var gefinn áfengur bjór í glas,
var það í fyrsta skipti á ævinni, sem hún bragða
þann drykk. Þegar hún hafði sopið á glasinu lel
hún upp með undrunarsvip.
„Þetta er einkennilegt," tautaði hún. „Þetta ef
alveg eins á bragðið og meðalið, sem maðurinn minp
hefur tekið inn síðastliðin tuttugu ár.“
62 — HEIMILISBLAÐIÐ