Heimilisblaðið - 01.03.1957, Síða 10

Dugleg stúlka.
Það er síður en svo auðvelt hlutverk, sem þessi litla
i stúlka hefur tekið á sínar herðar, að stjórna þess-
um stóru hundum. Foreldrar hennar eiga hundana,
og þeir eiga bráðum að koma fram á hundasýnmgu
í London.
ingarbæ sínum til þess að blessa hann, og
þá fannst mér vandræði hans auðskildari.
Því það leyndi sér ekki, að hann var ákaf-
ur í að gefa mér þetta, en hinsvegar féll
honum það þungt að skilja það við sig.
„Berið hann alltaf á yður, Tuan,“ sagði
hann alvarlegur. „Hann færir yður heppni.“
Þegar ég hafði þakkað honum fyrir og
við rabbað saman um stund, varð hann aft-
ur sami Yusof og fyrr. Skömmu seinna stóð
hann á fætur, kvaddi að hermannasið og
fór.
Morgun nokkurn í árslok vaknaði ég í
grárri morgunskímunni við það, að síminn
hringdi í bústað mínum í Rengam. Það var
vaktstjórinn að tilkynna mér, að hánn hefði
heyrt skothríð. Einhver hafði líka hringt til
lögreglustöðvarinnar og sagt, að hann hefði
heyrt skothríð úti við Sembrong-plantekr-
una. Vaktstjórinn hafði reynt að hringja
þangað, en ekki náð sambandi.
Ég þekkti plantekrueigandann, Sandy
Grant hét hann, — hann bjó þarna ásamt
sinni yndisfögru, ljóshærðu konu og tveggja
ára dóttur. Ég flýtti mér hvað ég gat í föt-
in og hljóp niður malarstíginn að bifreið-
unum, sem biðu þar. Ég lét alltaf lögreglu-
flokk bíða reiðubúinn utan við bústað minn,
og í þetta skifti vildi svo til, að það var
flokkur Yusof Hussein. Ég stökk upp í
fremstu bifreiðina. Yusof, sem alltaf sat aft-
ur í, bankaði létt á öxl mína: „Þér hafið
kris vonandi meðferðis, Tuan?“
Ég sló hendinni á skotfæratöskuna mína-
„Það máttu reiða þig á,“ svaraði ég.
„Baik! — gott!“
Við beygðum inn á veginn til plantekr-
unnar, þriggja kílómetra leið. Það náði að
vísu ekki nokkurri átt. Auðvitað hefðura
við átt að stanza og dreifa okkur seinasta
spölinn. En hér var um líf konu og barns
að tefla, svo að við tókum áhættima á okk'
ur. Þegar við nálguðumst skrifstofubygg'
ingu plantekrunnar, var tekið að skjóta a
okkur af annari hæð. Við köstuðum okk'
ur niður í skurðinn. Þykkur, kolsvartur
reykjarmökkurinn gaf til kjmna, að komni'
únistamir hefðu kveikt í gúmmíbirgðunum
í skúrunum okkur á vinstri hönd. Bústaður
Grant-fjölskyldunnar lá hundrað metrum
fjær.
„Við verðum að þagga niður í þessum
vélbyssum og . . .“
Áður en ég hafði lokið setningunni var
Yusof á harðaspretti yfir svæðið með hand'
sprengju í annari hendinni. Hann kastaði ser
á dyrnar á skrifstofubyggingunni, en í sam9
vetfangi kvað við vélbyssuskothríð. Han®
hné niður á þröskuldinn. Bróðir hans, Abdul
Raman, sem var á hælum hans, greip hand'
sprengjuna og þeytti henni inn í húsið. Síð'
an skreiddist Yusof að horni byggingarinn'
ar, þar sem hann hjálpaði bróður sínum við
að tína niður flýjandi hermdarverkamenU'
ina, er þeir leituðu út um bakdyrnar.
Skyndilega kvað við hamslaus skothríð
okkur á vinstri hönd. Nokkrir hermdar'
verkamenn gerðu tilraun til árásar frá þeirr1
hlið. Meðan ég fylgdist með hreyfinguin
þeirra, sá ég einn þeirra laumast yfir veg'
inn heim að bústaðnum, bersýnilega til
koma okkur á óvart hinum megin frá. Þ
hann kæmist í skjól, fengjum við á okku^
skothríð frá tveim hliðum. Vélrænt lag^1
ég riffilinn upp að vanganum og skaut þrepl
skotum. Skæruliðinn valt um á jörðinni-
Góða stund héldu kúlurnar áfram að hvíua
við eyrun á okkur, en við gátum loks broti
mótspyrmma á bak aftur. Ég hljóp heim 9
54 — HEIMILISBLAÐIÐ