Heimilisblaðið - 01.03.1957, Qupperneq 27

Hann hjálpaði henni í hlýjan frakka, sem
hann hafði meðferðis í bifreiðinni.
Grasið var döggvott, en þau settust við
matborð í bifreiðinni og notuðu töskuna
fyrir borð. Thomas hafði hverskyns kræs-
mgar meðferðis, og hann naut þess að sjá
hana borða matinn með góðri lyst.
Að máltiðinni lokinni, fór hún út úr bif-
reiðinni. „Það skyldi þó aldrei vilja svo
heppilega til, að þér gætuð lánað mér svamp,
sapu og greiðu?“ spurði hún.
Thomas þótti vænt um að geta látið henni
þetta í té, en þegar hún var komin niður
að ánni, kom honum til hugar, að henni
hlyti að líða illa í samkvæmiskjólnum, sem
hún var ennþá i.
Hann minntist þess, að harm hafði með-
ferðis spánnýjar flónelsbuxur, gráar, og urm-
U1 af stutterma skyrtum.
Tegar hún kom aftur að bifreiðinni, lá
heilt úrval af fatnaði á sætinu auk bað-
slopps og nýs tannbursta.
_,,Er þetta allt saman handa mér?“ spurði
hún og augu hennar ljómuðu.
nMér datt í hug, að þér kynnuð að vilja
shipta um föt“.
Hún kinkaði feginsamlega kolli. ,,Á ég
&ð segja yður nokkuð?“ sagði hún. ,,Ég held
uð ég fái mér bað í ánni, — ekki strax, en
oraðum, og þá verður svo dásamlegt að fara
1 þessi hreinu föt. Nú skuluð þér bara fara og
þvo yður og raka, en verið nú ekki alltof
leugi að því.“
Stundarfjórðungi síðar kom Thomas aftur
fil hennar. Hann nam staðar spölkom frá
enni og virti hana fyrir sér. Hún hafði lagt
nhreiðuna úr bílnum í grasið og sat á henni.
Wun hvíldi andlitið í höndum sér, og oln-
ngana á hnjánum. í svip hennar var hyl-
ýpsta örvænting, sem Thomas hafði nokkru
sinni séð. Andlit hennar var ekki afmyndað
J Erettu, heldur var hún ímynd hryggrar
fegurðar.
Thomas ræskti sig og kom nær, og þegar
ann leit aftur á hana, var örvæntingin
°rfin úr svip hennar. Hún leit alvarleg í
augu hans og klappaði á ábreiðuna við hlið
sina.
, nMig langaði til þess að fá mér í eina
P'PU, og þér hafið víst ekkert á móti því að
ta yður vindling?“
nNei, þökk fyrir“.
Svarti svanurinn.
Montesi-hneykslið á Ítalíu hefur staðið íþrjú ár,
og virðist naumast til mergjar krufið ennþá. Á
myndinni sézt aðalvitnið í málinu, leikkonan Anna
Maria Caglio, einnig nefnd Svarti svanurinn. Hún
heldur því fram, að Piero Piccioni, sonur fyrrver-
andi utanríkisráðherra, eigi sök á dauða Wilmu
Montesi, og hafi fals-greifinn Hugo Montagna hjálp-
að Piccioni við að komast hjá lögreglurannsókn.
Á myndinni, sem tekin er fyrir þrem árum, er málið
kom fyrst fyrir rétt, sést Svarti svanurinn reyna að
byrgja andlit sitt fyrir hnýsnum blaðaljósmyndur-
um, en einn þeirra hindrar hana í því.
Skömmu síðar sat hann við hlið hennar í
glampandi sólskininu. Hann kveikti í vindl-
ingnum fyrir hana og tróð í pipu sína. „Þér
eruð þreytulegar“, sagði hann. „Við höfum
bæði þörf fyrir hvíld“.
„Það getum við líka veitt okkur“, svaraði
hún. „Við förum ekki héðan fyrr en í kvöld.“
Stundarkom sat hún og horfði í gaupnir
sér unz hún sagði: „Eigum við þá ekki að
nota tímann til þess að segja hvort öðru
sannleikann. Það verður bezt að hreinsa
andrúmsloftið, og engin ástæða til þess að
slá því á frest. Ég skal ekki leyna yður neinu,
— nú er það hvort eð er of seint. Það er
bezt að byrja á því að viðurkenna, að sökin
er öll mín. Ég hefði aldrei átt að senda yður
bréfmiðann í gærmorgun. Það var hugsun-
arlaust af mér og kom okkur í klípuna, sem
við erum núna í. Nei, ekki grípa fram í fyrir
mér, ég veit bezt, hversu alvarleg hún er. En
mig óraði ekki fyrir því, að ég myndi stofna
HEIMILISBLAÐIÐ — 71