Heimilisblaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 9

f sellófan.
Grímudansleikjatíminn erlendis er nýlega um garð
Sengínn. I>ag ma segja, að hápunktinum hafi hann
í febrúar í Múnchen, og þangað er þessi mynd
s°tt. Eins og allir vita, keppast menn um að hafa
uninga sína sem skemmtilegasta, og þessi unga
®fúlka hefur áreiðanlega hlotið verðlaun fyrir sinn.
Un er aðeins íklædd sundbol og hefur fest utan
hann^ snotrasta kjólefni úr sellófan!
hans og hreysti, og kom honum og félög-
Urn hans að ómetanlegu liði í bardögunum.
Síðla sumars þetta ár lenti verndargripur
ans í sinni hörðustu raun. Dag nokkurn
"Qinuin við akandi í jeppa, og áttum einn
dómetra ófarinn til Rengam, þegar við
°®um auga á trjábol, sem dreginn hafði
VeHð inn á veginn. Við sáum hann of seint
að draga nokkuð að ráði úr ferðinni, svo
íeppinn valt, og við köstuðumst í allar
^ttir. Okkur tókst samt að sleppa lifandi
Ur skothríð kommúnistanna og komum sam-
an hundrað metrum ofar á veginum. Þá
s^knaði ég Yusof og kom auga á, hvar hann
,a /^eðvitundarlaus úti á miðjum veginum
jeppanum.
kallaði til manna minna að brjóta mér
eið með skothríð, og hljóp síðan til baka
°B gat dregið Yusof í skjól niður í skurð-
lnn ^eeðfram veginum. Hann var meðvit-
Undarlaus og hafði fengið sár, grunnt að
Vlsu- á hnakkann. Rétt á eftir barst okk-
ur liðsauki frá Rengam, svo að hættan var
löngu yfirstaðin, þegar einn mannanna sagði
við mig: „Tuan, það blæðir úr bakinu á
yður!“ Það kom í ljós, að ég hafði fengið
byssukúlu undir vinstra herðablaðið. Til allr-
ar hamingju hafði hún ekki lent í lunganu,
en ég varð að liggja á sjúkrahúsi í tvær
vikur.
Á meðan var gert að sárum Yusof og
hann sendur í leyfi heim til sín. En skömmu
áður en ég átti að losna af sjúkrahúsinu,
barði hann að dyrum á herbergi mínu, stór-
myndarlegur í sparifötunum sínum, síðum
sarong, silfurlitum og bláum, og fráhneppt-
um baju, appelsínulitum silkijakka með
með tveim, víðum vösum. Hann var óstyrk-
rr og óframfærinn, þar sem hann stóð og
reyndi að lokka bros fram á varir sér.
,,Tuan,“ sagði hann lágri rödd. ,,Má ég
koma innfyrir?“
Ég benti honum á stól, en hann fékkst
ekki til að setjast, heldur stóð þarna vand-
ræðalegur og tvísté. Loksins hrökk upp úr
honum: „Tuan, ég er yður innilega þakk-
látur fyrir að bjarga lífi mínu.“
„Hvaða vitleysa er þetta, liðþjálfi, —
þetta var ekkert nema bannsett skylda mín,“
sagði ég. „Þér mynduð hafa gert það sama
í mínum sporum.“
En Yusof hélt fast við sitt. „Þér björg-
uðuð lífi mínu, Tuan,“ sagði hann. Hann
stakk hendinni niður í annan vasann á jakk-
anum sínum og dró eitthvað upp — það
var fimmtán sentímetra löng askja úr bezta
viði, með kúptu loki og botni. „Þér gerðuð
mér mikinn heiður, Tuan, ef þér tækjuð við
þessum litla kris, — sem merki um þakk-
læti mitt.“
Hann opnaði öskjuna og sýndi mér full-
komna eftirlíkingu hins fræga malaya-rýt-
ings, hins skelfilega kris, (sem nú er bann-
að að bera), með bylgjuðu egginni. Efst á
banvænu blaðinu er lítil fjöður, sem fellur
alveg inn í útflúrað haldið, — þegar rýt-
ingurinn er rekinn í fjandmann, má með
örlítilli hreyfingu losa fjöðrina, svo að blað-
ið festist í sárinu.
„Það eru aðeins örfáir, sem ennþá kunna
að búa til reglulegan kris,“ sagði Yusof, „ég
fékk gamlan sérfræðing til þess að smíða
þennan handa yður.“ Hann sagði mér líka
frá því, að hann hefði fengið prestinn í fæð-
HEIMILISBL AÐIÐ — 53