Heimilisblaðið - 01.07.1958, Síða 9

b'
nVið getum ekki staðið hér,“ sagði María.
»við verðum að bera hana alveg upp í fjör-
Una.“
Konan leit á okkur. Augu hennar voru
°*k og nístandi, hún var náföl í andliti.
^ Joslegnar axlir hennar skulfu krampa-
ennt. öldurnar náðu enn til okkar, og út-
®°SÍð togaði í líkama hennar og við sukkum
1 °kla í sandinn.
^eð erfiðismunum komum við konunni
. Urt úr sjávarmálinu. Þegar við vorum kom-
^okkra metra upp á land með hana, misst-
við hana og hún féll meðvitundarlaus
°Ur í sandinn. Við krupum niður og sner-
I"11 bakinu í vindinn og fórum að nudda
. "Ur. hennar og hendur. Hún dró andann
°ngum, hálfkæfðum andköfum.
hleyp eftir hjálp,“ sagði ég.
»Já, flýttu þér!“ svaraði María.
.. ^Uium kílómetra neðar við ströndina var
^ _ veitingahús. Eldri maður með stóra,
svuntu stóð og gætti kaffivélarinnar,
gar ég kom æðandi inn í rennvotum föt-
“Qi. fjr símklefa veitingahússins hringdi
yj 1 lögregluna. Þegar ég ætlaði að hlaupa
kaka aftur stóð maðurinn reiðubúinn
^ könnu af rjúkandi heitu kaffi og nokkr-
^ Pappakrúsir. „Taktu þetta með,“ sagði
og hristi höfuðið neitandi, þegar ég
^ði að borga.
alfvegis á fjórum fótum hljóp ég í
ver r^nu a^tur niður að ströndinni. Ég vildi
a bjá Maríu, ef konan myndi deyja.
Sa’^&reglan hlýtur að koma von bráðar,"
®oi ég.
j’Júlsinn slær ennþá,“ sagði María.
bvrlJnan var svo a^^ram komin, að ekki
áfr U1 að hella kaffi upp í hana. Við héldum
bað ^1 uuJJu fsetur hennar og hendur —
Íjj.. ,Var það einasta, sem við gátum gert.
1 Piyrkrinu gnauðuðu öldurnar með til-
g ’Ugarlausu, sigurvissu hljómfalli.
ffqqVatt skarst leitarljós, sem kom ofan af
^Ee Jiuum, gegnum þokuna. Það stað-
V. við okkur. Tveir lögregluþjónar
hlaupandi.
\iail nar þeirra athugaði í skyndi veski kon-
skift J ^ar voru nokkrir peningaseðlar, öku-
eini • .. Hann las nafn hennar í birt-
iiig 1 !ja stafljósi sínu: „Júdíd Snow. Fæð-
rdagUr 24/4 1925.“ Nú lá konan alveg
grafkyrr. Ég gat ekki heyrt, hvort hún and-
aði.
„Hún er víst þegar látin,“ sagði annar
lögregluþ j ónninn.
„Nei,“ svaraði María. „Ég finn ennþá púls
hennar.“
Þá heyrðum við skerandi sóninn í sjúkra-
bifreiðinni nálgast, og andartaki síðar komu
tveir menn hlaupandi út úr þokunni og báru
börur á milli sín. Fljótt og varlega lyftu þeir
konunni upp á börurnar. Fyrir ofan okkur
sáum við röð af andlitum eins og daufa
skugga í þokunni — hópur manna stóð uppi
á flóðgarðinum og góndi niður eins og áhorf-
endur í leikhúsi. Hvaðan í ósköpunum komu
þeir?
Við lögðum af stað í dapri skrúðfylgd:
Hjúkrunarmennirnir með börurnar, lög-
regluþjónar tveir og aftast María og ég.
Þegar við vorum komin upp á veginn, stökk
fram blaðaljósmyndari, og augnabliksljós
upplýsti sviðið með skerandi birtu. Börun-
um var ýtt gætilega inn í sjúkrabifreiðina.
Síðan þaut hún af stað. María og ég sátum
í lögreglubifreiðinni, meðan annar lögreglu-
þjónanna skrifaði upp nöfn okkar og heim-
ilisfang. Við sögðum honum, hvað Júdíd
Snow hafði sagt, og hvað við hefðum gert.
I daufri birtunni leit hann upp til okkar —
sínu imga, alvarlega andliti.
„Nokkrar mínútur í viðbót — þá hefði
verið úti um hana,“ sagði hann. „Hvemig
tilfinning er það að bjarga mannslífi?"
María þrýsti hönd mína og svaraði ekki.
Ég gat heldur ekki lýst tilfinningum mínum.
Seint um kvöldið hringdum við í sjúkra-
húsið. Sem blaðamaður hafði ég ótal sinn-
um hringt í sjúkrahús undir slíkum kring-
umstæðum. En í þetta skipti var það ekki
venjuleg fyrirspurn.
„Hvern tala ég við?“ spurði hjúkrunar-
konan.
Ég sagði nafn mitt og bætti við: „Það var
ég og unnusta mín, sem björguðum Júdíd
Snow.“
Rödd hjúkrunarkonunnar varð áköf og
vingjarnleg. „Hún er mjög þjökuð,“ sagði
hún. „En hún hefur öðlazt lífsviljann aftur,
svo að hún kemst eflaust yfir þetta.“
Daginn eftir fékk ég hraðbréf, stílað til
Maríu og mín. Utanáskriftin var ákveðin
og greinileg.
HEMILISBLAÐIÐ — 141