Heimilisblaðið - 01.07.1958, Side 19
Margaret Blair Johnstone:
Hvernig
finnum við
°kkur griðastað?
Það er hægt að leita sér
huggunar og hælis hvar sem er
-— í garði eða ruggustól, í kirkju
eða í sínu eigin herbergi
f'lest okkar dreymir um að eiga sér ein-
vern griðastað, þar sem hægt er að leita
®lis, þegar erfiðleika ber að höndum. Sum-
Ulíl kann að finnast það huglaus flótti frá
Ver^leikanum, en nei — það er langur veg-
Ur frá því. Það er öllu frekar flótti til veru-
6lkans. Því að ef við leitum okkur ekki
^ðastaðar, þar sem við getum gefið okkur
^ftia til að hugsa um vandamálin, þá hlýtur
Ua® að vera vegna þess, að við lokum aug-
UllUna fyrir staðreyndunum og rekum ótta
?e efa á bug í blindni. Við gleymum algjör-
eSai að við höfum möguleika til að vera
• att yfir öll vandamál hafin, sem steðja
uð okkur frá öllum hliðum, eins og spör-
nglar, sem fara yfir mjög fjölfarna götu á
anU hátt að hoppa yfir.
. ^riðastaðurinn, sem við leitum, á ekki að-
eiUs að vera staður, þar sem við getum skrið-
1 úan í skel okkar — heldur staður, þar
SeiU við getum sótt okkur nýjan kraft —
staður, þar sem við ekki einungis getum
”sjaPpað af“ stund og stund, heldur endur-
uýjað sjálfa okkur.
h«r manneskjur, sem hafa leitað að og
fundið slíkan griðastað, munu og komast að
raun um, að hann getur hjálpað þeim til að
mæta lífinu og bera höfuðið hátt — „nýjan
kraft fá þær . . . nýjar flugfjaðrir eins og
örninn: þær hlaupa án þess að mæðast, fara
um, án þess að þreytast.“
Hver og einn hefur tækifæri til að endur-
nýja sjálfan sig á þennan hátt. Fyrr eða síð-
ar verður þannig ástatt hjá okkur, að við
þráum að varpa byrðum okkar yfir á herðar
annarra, sem eru sterkari en við. Og þegar
þessir aðrir gefa okkur kraft til að halda
aftur áfram baráttunni, þá vitum við, að við
höfum fundið okkur griðastað.
Við þurfum ekki að fela okkur á einhverri
sólgylltri, afskekktri paradísareyju, víðs
fjærri okkar daglega lífi, til að öðlast sálar-
frið. í sálmum Davíðs eru nokkrar ljóðlín-
ur, sem eru oft á tíðum misskildar: „Hann
leiðir mig að vötnum hvíldarinnar, hann
gætir sálar minnar.“ Flestir álíta, að með
vötnum hvíldarinnar sé auðvitað átt við ein-
hver sæluvötn eða hljóðlátan, bugðóttan læk.
Nei, nei! Hann á við beljandi vatnsföllin í
fjöllunum, þar sem fjárhirðarnir gættu dag
hvern hjarðar sinnar, og þar sem þeir gátu
hér og þar meðfram ánni fundið staði, þar
sem vatnið myndaði eins og lygnar tjarnir
— sem voru samt sem áður hluti af fossandi
straumnum. Þannig getum við líka í líðandi
straumi lífsinsstaðnæmzt við lygnar tjarnir,
sem róa sálina.
Ef til vill þurfum við ekki að leita langt
yfir skammt. Griðastaðinn má ef til vill
finna í eigin garði. Frá alda öðli hafa menn
sagt frá því, hvernig þeir fundu frekar nær-
veru Guðs í garðinum sínum en nokkrum
öðrum stað á jarðríki. Einu sinni heyrði ég
ungan vísindamann segja, að raunverulega
bæri ekki að þakka eplinu, sem féll af trénu
fyrir uppgötvun þyngdarlögmálsins, heldur
öllu frekar garðinum, sem eplatréð stóð í.
Newton var einn í kyrrð og friði garðsins,
þegar hið mikla lögmál birtist honum
skyndilega.
Fjöllin og hafið hafa alla tíð verið sér-
staklega til þess fallin að veita mönnum
sálarfrið, sem hafa verið þreyttir á skarkala
heimsins. „Þegar ég er þreytt eða miður mín,
sný ég bara baki að húsverkunum og beini
augum mínum til fjallanna, sem ég sé út um
eldhúsgluggann,“ segir ein kunningjakona
HEIMILISBLAÐIÐ — 151