Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 10

Kaj var á heimleið úr skólanum ásamt
nokkrum félögum sínum, sem allir voru
með skautana sína meðferðis. Strax eftir
matinn ætluðu þeir út á fjörð í eltinga-
leik á skautum.
Palli, sem orðinn var síðhærður og fal-
legur hundur, hljóp kátur og ærslafullur
umhverfis þá. Hann hafði á tilfinningunni,
að eitthvað mikið stæði til. En þegar þeir
voru að leggja af stað, varð einum drengj-
anna á orði: „Þú ætlar þó ekki að hafa
þennan kettling í eftirdragi út á fjörð,
Kaj? Við eigum bara á hættu, að hann
þvælist fyrir okkur.“
Palli skildi ekki, hvað drengurinn sagði,
annars hefði hann bitið hann svo að um
munaði. En honum skildist samt, að ekki
átti að efna til neinar gleði hans vegna á
þessum degi, því að Kaj sagði við hann í
óvenju höstum tón: „Heim með þig, Palli!
Heim!“
Hundurinn leit á hann og skildi hann
ekki fyllilega. Heim? Hvað átti hann að
sækja heim, úr því að Kaj fór ekki sjálf-
ur heim? Þetta hlaut að vera einhver mis-
skilningur, — og hann hélt áfram að lalla
á eftir þeim drengjunum. En Kaj, sem ef
til vill skammaðist sín fyrir „kettlinginn“
sinn, leit nú til vinar síns reiðilegri en fyrr
og sagði því hvössum rómi: „Ætlarðu
ekki að hafa þig heim, Palli!“
Þetta kom svo óvænt, að Palli vesling-
urinn stanzaði og settist. Hann veifaði róf-
unni og fylgdist með drengjunum, sem
héldu förinni áfram. En þegar þeir voru
komnir niður að firði, laumaðist hann á
eftir þeim. Þá gerðist það, að hann upp-
lifði hryggilegustu stund sinnar stuttu
hundsævi: Kaj sneri sér við, varð þess
var, að Palli elti hann, tók upp harðan
snjóbolta og kastaði honum í Palla. Harð-
ur og kaldur köggullinn kom í annan fram-
fótinn á Palla veslingnum. Hann rak upp
sársaukafullt ýlfur, snöggstanzaði, sat um
kyrrt og horfði svörtum og löngunarfull-
um augum á eftir eiganda sínum og félög-
um hans, hvar þeir héldu áleiðis út á ís-
inn.
Skamma stund sat hann þannig, undr-
andi og hryggur í senn, og verkjaði í fót-
inn; en loks reis hann upp og laumaðist
í áttina á eftir þeim. Hann hafði samt e
kjark í sér til að fara út á ísinn.
hlupu drengirnir á skautunum úti fyr ’
með miklum hraða, og hrópuðu af kse
Enginn þeirra tók eftir síðhærða hundn^
um með vinaraugun dökku, sem hélt ky1
fyrir í flæðarmálinu...
Eftir því sem drengirnir gleymdu s®.
meira í unaði leiksins, tóku þeir s1® ^
og stærri hringi og sveiflur í áttina u
fjörðinn. Kaj var í þó nokkurri fjnr^^
frá hinum drengjunum. Hann vildi e
láta ná sér í eltingaleiknum, og þar ®
hann var mjög duglegur skautama ’
hljóp hann allt hvað af tók í áttina út e ^
ir firðinum. Hann gerði alls konar kúns^
ir, að hætti sannra skautakappa, unz ha ^
var kominn svo langt út eftir, að kana
varla til lands. En þá datt honum 1 u ’
að skynsamlegast væri að vita, hvað n
um strákunum liði... Og hvað var
þetta? Hann sá hvergi til lands. En
það hlaut að vera í þessa átt.. ■
Hann jók hraðann á ný. n
Hvítt ský nálgaðist og fór lágt. . 1 n
leit við og til beggja hliða. En fyrl ^
hann varði hafði skýið umlukið hann-
Þoka! . j
Kaj greip andann á lofti. Hann vlS ’
hvað þetta boðaði. Hann hafði heyrt j.
það talað, hve hættulegt væri að fer j
út á ísnum, þegar þoka féll á, svo að hve
sæist til lands.
En hann þóttist samt vita, að stefna
til lands væri hin eina rétta. Bara
hefði verið ofurlítil gola, sem hann
sín
að>ð
hefS1
eftm
getað stutt sig við og rakið stefnuna
En nú var blæjalogn. , ar
Hann hélt áfram að hlaupa 1 110 . að
mínútur. Óhugnaður og kvíði settus^^
honum, því að hann var ekki viss um>
hann væri að fara í þveröfuga átt —'
opnu hafi. Það fór hrollur um kann
tilhugsunina og dró ósjálfrátt úr fel^ *jj
Loks staðnæmdist hann með öllu og 1 e,^eZt
að átta sig. Líklega myndi reynast
að hrópa, því að hugsazt gat, að
kæmist hann í samband við félaga
1 SiUIlUiUlU V1L>
Hann setti hendurnar í trekt fyrir a,
inn og hrópaði allt hvað hann gat: »
alló! Ha-a-alló!“-----------
Apl5
10
HEIMILISbLA