Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 36

Eftir James Ramsey Ullman.
Stormur hrakti regnið á undan sér í tryllt-
um hryðjum og rótaði upp haföldunum.
Sólin var hulin að baki skýjunum, og sjálf
skýin sáust ekki fyrir regninu. Aldrei hafði
Kyrrahafinu verið lýst þannig í bókum eða
ferðapésum.
Ég var farþegi í Chicot, 3900 tonna vöru-
flutningaskipi. Það fór eftir fastri áætlun
milli fjölda eyja í Míkrónesíu, sem áður
laut Japan, en er nú undir stjórn Banda-
ríkjanna fyrir hönd Sameinuðu þjóðanna.
Við höfðum lagt af stað frá Guam fyrir
11 dögum og virtumst nú einir og yfir-
gefnir á rúmsjó, á leið okkar til Truk,
einnar af austustu eyjunum í Carolínu-
eyjaklasanum. Snemma morguns, þegar
dagsskíman brauzt inn um kýraugun, vakn-
aði ég við það að skipið hægði ferðina og
nam loks staðar úti á miðri haf-auðninni.
Eftir þrjár mínútur var ég kominn upp
á þilfar. Aldrei hafði ég áður séð jafn
stórfenglegan öldugang. Eftir því sem Chi-
cot dró úr ferðinni, tók það að veltast og
höggva í ylgjunni. Skipstjórinn, Edward
O’Neill, stóð uppi í brúnni og veifaði. til
mín, til merkis um að ég skyldi koma upp
til hans.
„Lítið þér á,“ sagði hann og benti.
Ég grillti og pírði augun í regnið, en sá
ekki neitt, fyrr en hann rétti mér kíkinn
og benti mér hvert horfa skyldi. Og þá
kom ég auga á það, sem hann ætlaðist til
að ég sæi: — Kanó, — einmastraðan segl-
bát þeirrar tegundar, sem tíðkast mjög í
Austurlöndum.
„Hann er varla stærri en trjábolur,"
sagði é gundrandi.
„Og hann er varla annað en trjábolur
— holur trjábolur með siglutré. Ég gizka
á, að hann sé tæpir sex metrar á lengd.“
Jafnvel úti á litlu vatni hefði hannsyn2
lítill og brothættur. Hér — úti á víða u
Kyrrahafsins — leit hann ekki einu s11111^
út eins og leikfang barna, heldur nánas
sem smáspýta, fljótandi sprek. Þarna sto
um við í brúnni á Chicot og störðum a y
irbærið eins og það væri frá öðrum heim1-
Það var líka frá öðrum heimi —- a sllin
hátt. *
Nú komst ég að raun um, að um bor
í fleytu þessari voru menn. Þeir hreyt
sig líkt og skordýr á grasstrái. En ek
höfðu þeir gefið okkur nein merki. Voiu
þeir í háska, eða ekki?
„Ef þeir eru ekki í háska staddir, Pa
hafa aldrei neinir verið það,“ sagði 0’Nel ■
Chicot hélt þannig kyrru fyrir, að sj°
og vindur bar fleytuna í áttina til okka1-
Kanó þessi var með beitirá, — þesskonn1
hliðartrjábol útfrá sér, sem auðveldar jaf11'
vægið og er algengt fyrirbæri á farkostuU>
Míkrónesíumanna. Án slikrar beitna
myndi fleki þessi hafa steypt stömpum ofí
fyllzt af sjó. Miðskips var einskonar sky n
lágt undir loft og með stráþaki. Upp1 y*1
gnæfði tiltölulega hátt mastrið, segHaU® '
Stundum risu öldurnar svo hátt, að ek■ *
ert sást af fleytunni nema mastrið el ’
Þess á milli sást vel til hennar, og við &a '
um séð, að fimm manns var innan b°rð
Þeir litu út fyrir að vera veðurbarðir oS
þjakaðir mjög, en gerðu þó allt hvað þel1
gátu; einn stýrði, en hinir stóðu við austm-
Einn þeirra var vel við aldur, annar m1
aldra ,en hinir þrír varla meira en piltu11^"
ar. Þeir voru aðeins klæddir rauðum m11"
isskýlum.
Eftir tíu mínútur voru þeir komnir upP
að skipshliðinni, og vélar skipsins höfo
stöðvazt með öllu. Hér við hliðina á vlf‘?g
miklum skipsskrokknum virtist bátknh
jafnvel minna en nokkru sinni fyrr.
Fyrsti stýrimaður, Stanley Gilje, st0
við borðstokkinn uppi yfir fleytunnú °£
hófst nú samtalið með hjálp tveggja túlka
af skipshöfninni. í Ijós kom, að bátsverja1
virtust alls ekki hugsa um það fyrst o^
fremst að láta bjarga sér. Fyrst af ölm
spurðu þeir, á hvaða leið við værum.
Til
Truk,“ svöruðum við. Eftir að þeir höfðu
heyrt það, skiptust þeir enn á orðum V1
36
HEIMILISBLAÐ1®