Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 33

^uki alveg nýlega gefið mér gjafir án míns
eyfis. Nú erum við að drekka vínið, sem
e£ fékk hjá þér.“
Rinaldo tæmdi glasið þegjandi. Eftir
n°kkra þögn spurði hann með nærri því
angurværri röddu: „Verður Aurelía ham-
lnklusöm?“
»Ég vona það og trúi, að svo verði. —
, tú ekki hræddur við að leggja þig í
^ttu á þessum slóðum, þar sem fjendur
P^nir liggja alls staðar í leyni fyrir þér?“
„Ég er aldrei án varnarliðs, einnig þeg-
ar bað er ekki með mér.“
»^ú ert óttalegur maður.“
»Ég er ekki hræddur við neinn nema
'tlklfan mig.“
"Þar glímir þú við máttugan óvin, sem
Pn naunt aldrei vinna bug á.“
^egar dagur rann, fóru þau Rinaldo og
esa á burt frá gestgjafa sínum. Rinaldo
®kk honum vegabréf frá sér að skilnaði.
ann leitaði því næst uppi stað, þar sem
ann hafði grafið fé, sem hann góðu heilli
ann. Einmitt um það bil, er hann var aft-
, r að stíga á bak hesti sínum, sá hann
^ttumunk koma í áttina til sín. Þetta
ar Amadeo, sem reikaði um í þessu dul-
argervi og leitaði félaga sinna. Þarna urðu
aSnaðarfundir, og þeir höfðu mörgu frá
aö segja.
Éettumunkurinn tók hraustlega til mat-
^ síns, er þau neyttu morgunverðar, en á
eðan reit Rinaldo bréf til Altaverde, sem
bað Amadeo að koma til skila. Hann
rrfaði á þessa leið: „Ástæður mínar
^eyða mig til að halda áfram ferð minni
n um sinn, og við munum ekki hittast
tur á næstunni. Ef núverandi dvalarstað-
r Verður ykkur annað hvort hvimleiður
^ a hættulegur, þá skuluð þið halda aftur
Appennínafjallanna. Þar sem þið getið
qu aftur lifað í friði. Aflið ykkur liðsauka
. verið varkárir. Ég ætla mér senn að
^.luPa mikið afrek. Umfram allt mælist ég
bið séuð samhuga og gangið að fullu
tf Uhu milli bols og höfuðs á liðssveitum
Catistellos.“
hélt til félaga sinna með þetta
g ef> en Rinaldo hélt eftir veginum um
ePedetto til Sarsina og þaðan til Gesena.
leiðinni rakst hann á þá Nikols og
Sebastino, sem höfðu heilir á húfi komizt
úr Basínisku skógunum og náð til landa-
mæranna. Rinaldo mælti svo fyrir, að Ni-
kolo færi til félaga sinna, en Sebastino
slóst í för með honum sem ekill. I Sarsína
hafði Rinaldo keypt f jóra múlasna og vagn,
af því að farangur hans hafði stöðugt
auikzt, enda hafði hann nú nægilega mikið
fé handa á milli. Rósa sat við hlið hans í
vagninum, og nú ferðaðist hann undir
nafninu Dalbrogo greifi.
f Sesena rakst hann á götusöngvara,
sem vegsamaði afrek Rinaldinis með söng
sínum fyrir framan mynd, sem máluð var
á léreft. Mannþyrpingin, sem safnazt hafði
um hann, hlustaði á með mikilli athygli, og
Rinaldo slóst í hópinn til þess að heyra
hvað verið var að syngja um hann. Einmitt
þá fór götusöngvarinn að syngja eftirfar-
andi erindi:
Þar lá hann sjúkur, særður,
með sárleg harmakvein.
„Ó, er hér engin miskunn
og engin líknargrein?
Nú eru allir flúnir,
svo ein er döpur sál!
Ó, þjón Guðs heitt ég þrái,
— mig þrýtur bráðum mál.
Hann gæti sefað sorgir
og synda læknað þraut
og leitt mig föðurlega
í lífsins bjarta skaut.“
Þegar hér var komið, tók götusöngvar-
inn af sér höfuðfatið og hrópaði: „Kæru,
kristnu bræður. Við skulum biðja Faðir
vor einu sinni fyrir veslings, iðrandi Rin-
aldini.“
Allir tóku ofan og spenntu greipar. Til
þess að vekja ekki á sér athygli gerði Rin-
aldo slíkt hið sama og bað fyrir sjálfum
sér.
Að því loknu fleygði götusöngvarinn
húfu sinni út á meðal áheyrendanna og
hrópaði: „Ég er aðeins fátækur maður.
Christiano heiti ég. Sælir eru gjafmildir."
Einn áheyrendanna tók húfuna upp og kop-
arpeningunum rigndi niður í hana. Rin-
Milisblaðið
33