Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 37

°kkur með hjálp túlkanna. Loks gaf stýri-
^ðurinn skýrslu um samtalið.
»Þeir segjast vilja koma um borð, ef þeir
ai að taka bátinn með.“
»Gott og vel, — hífið upp bátkrílið,“
SaSði skipstjórinn.
Nú va rspilið sett af stað og uppskipun-
arköðlum varpað niður til bátsverja. Tveim
^'dum köðlum var brugðið undir farkost
lleirra, og skipsstiga var rennt niður; það
Var kaðalstigi. Fjórir bátsmanna tóku að
^iifra upp stigann, en sá elzti þeirra kaus
að vera um kyrrt á farkosti sínum í lengstu
°&- En skipsyindurnar fóru aftur af stað,
°£ nú var fleytunni lyft rólega úr sjó, og
lllnan skamms stóð hún á þilfari skipsins.
Sá gamli sat í skutnum, rólegur og ó-
J?a&ganlegur eins og ekkert hefði komið
yrir. I festi um háls hans hékk gljáfagur
nlutur. Fyrst hélt ég að það væri einskon-
ar töfragripur, en það reyndist bara vera
Venjulegur dósahnífur. í kjöltu hans lágu
f^ðgaðar leifar af áttavita, sem hann virt-
lst gæta sem sjáaldurs auga síns.
Strax þegar bátur þeirra félaganna var
a°niinn um borð, klifruðu þeir upp í hann
d gamla mannsins. Við stóðum og glápt-
Uln á þá eins og tröll úr heiðríkju.
Eins og fyrr var sagt, var bátur þessi á
a® gizka sex metra langur. Hann var þó
. ki holaður úr einum bol, heldur bund-
lnn saman úr brauðaldin-trjáviði og þétt-
Ur nieð kvoðu úr kóralmulningi. Ekki var
n°tazt við einn einasta nagla við slíka
skipasmíð. Bátsskrokkurinn var harla
; varla meira en mannsbreidd. Yfir-
,yggingin var hins vegar tvíbreið og lá
uf á þvertré beitiránna. Undir stráþaki
ennar gátu í hæsta lagi tveir menn leitað
skjóls í einu. Seglið, verksmiðju-unninn
ereftsdúkur blár, lá undið og samankuðl-
, 1 framþóftunni. Farangur eða. vistir
Sanst hvergi. Fáeinir viðarkolamolar lágu
í skutnum, og þar voru einnig tvær eða
nrJár kastarholur, sem sennilega hafa meir
Verið notaðar til vatnsausturs en matar-
gerðar. Jafnvel eftir að fleytan var komin
Uln borð í Chicot, stóð vatnið í henni upp
^Jóalegg á bátsverjum, og þeir voru önn-
Uln kafnir við að ausa hana þurra. Það
Var eins og fyrsti stýrimaður sagði: að úti
á reginhafi hlaut aðbúð þeirra að hafa
verið svipuð því að sitja í baðkari, þar
sem ekki væri hægt að skrúfa fyrir vatns-
hanann.
Er þeir finnmenningarnir höfðu ausið
bát sinn þurran, breiddu þeir út seglið til
þerris, aðgættu þéttleika kænunnar og
reyrðu hana betur, þar sem kókóstref jarn-
ar voru farnar að slakna. Báturinn var hið
eina, sem þeir virtust hafa hinn minnsta
áhuga á. Svo merkilegt sem það var, virtist
enginn þeirra þurfa neinnar læknishjálpar
við. Hinsvegar var auðsjáanlega, að þeir
þörfnuðust allir matar. En fyrst eftir að
þeir voru vissir um, að allt væri í lagi með
bátinn, gátum við fengið þá til að fara
undir þiljur. Ýmis klæðisplögg voru dreg-
in fram, í stað gegnblautra mittisskýlanna
þeirra, og er þeir höfðu matazt, fengust
þeir til að hvílast lítið eitt. Eftir það
fengum við svo að heyra sögu þeirra, með
hjálp eins af hásetunum, sem kunni skil
á máli þeirra.
Það var öldungurinn í hópnum, sem
hafði orð fyrir þeim. Hann kvaðst heta
Sernous og sagði, að félagar sínir væru
bæði úr fjölskyldu hans og af sama kyn-
þætti. Þeir komu frá kóraleyjunni Pulap
og voru á leið til Truk.
Frá Pulap — þessari agnarfleytu ?! Skip-
stjórinn fletti upp kortinu. „En Pulap
liggur meira en 300 sjómílur í austur héð-
an,“ sagði hann. ,,Og Truk er 150 sjómílur
handan við Pulap. Þið eruð sem sagt að
villast?“
„Nei, stormurinn hrakti okkur af réttri
leið.“
Þeir höfðu verið á hafi úti í 30 daga.
Sernous opnaði sigggróna lófana og sýndi
okkur. „í 30 daga,“ endurtók hann. Ferðin
hefði átt að taka fjögur dægur; hann hafði
farið þetta margsinnis áður. En í þetta sinn
hafði verið stórsjór og ofsaveður. Og þar
að auki hafði áttavitinn hans vísað skakkt.
Þetta var gamall áttaviti úr japönsku fiski-
skipi, og hann lak sprittinu. Gat skipstjór-
inn máski gert við hann? —
Dögum saman höfðu þeir hrakizt vestar
og vestar, sagði gamli maðurinn. — Storm-
urinn hafði verið svo mikill, að þeir höfðu
ekkert getað gert. Þeir urðu að skiptast á
^Eimilisblaðið
37