Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 17

Ufti Værj þag þver^ um geð: „Jú — má
vera.“
»Markgreifinn ...“ hóf hún máls.'
_»Markgreifinn hefur lagt örlög yðar í
lnar hendur, því að sjálfur fær hann ekk-
að gert. Nefnið það aldrei á nafn við
. . kurn mann, að þér hafið hitt hann að
aH. Óvinir hans halda, að hann sé farinn
Urtu — þeir bíða aðeins eftir því, að hann
°mi heim aftur. En ef þér segið eitt orð
m hann, er hann dauðadæmdur."
. k'ökkbrún augu Bardets, sem að öllum
. . m voru mjög róleg, Ijómuðu nú á þann
, .t sem skaut Denise næstum skelk í
j^mgu. Og þegar hann rétti henni fínlega
sína, eins og til staðfestingar þessu,
e ti hún honum á móti skjálfandi hönd,
6m ^ndartak hvíldi í lófa hans.-----
kúm vika leið, og byltingarseggirnir óðu
vPm 1 bænum. Fjöldi konunghollra manna
að láta lífið, og fallöxin krafðist æ
j eiri fórna. — Denise heyrði sér til skelf-
. talað um þetta allt — en samt sem
]j(.Ur hughreysti hún sig jafnan við þann
le.ma sem kom í augu Bardets, þegar hann
til hennar. Og í hjarta hennar óx sú
Um’ geta orðið fvjáls einn góðan veð-
þ| aS> — enda þótt sú von væri einnig
afw^n söknuði vegna þess að þá yrði hún
tara burt frá Bardet.
-völd eitt kom madame Gerrard að máli
víij. na tjáði henni, að markgreifinn
1 hitta hana.
jj’ . að flytja okkur á brott?“ spurði
mse 0g leit á hana óttaslegin.
að’’u.vera- En ég get ekki fylgt þér þang-
þkvöld. Þú ratar líka sjálf, er það ekki?“
- að áleit Denise. En hún var mjög
Ijp/fk er hún klæddist í gráu kápuna og
^ mt í átt til hallarinnar.
staðUn ge^k g'egnum langa ganginn og nam
ist tyrir framan dyrnar; hjartað barð-
°& i 'rj ósti hennar. Hún lamdi þrjú högg,
hún yrnar voru opnaðar innan frá. En —
stað Var Hví komin að falla í yfirlið. 1
vu-j markgreifans stóð þarna mannþrjót-
sem hún hafði séð í vagninum um
J<mveginn...
síQayrsh í stað starði hann orðlaus á hana;
glotti hann viðurstyggilega og
hi;

„Hversu óvænt æra, ungfrú góð — en
hvern ætlið þér að finna?“ Og hann opnaði
dyrnar upp á gátt, þannig að Denise gat
séð hóp hrakinna og óhreinna manna, sem
sátu að sumbli við borðið.
„Gangið inn fyrir.“ Hann baðaði út
hendinni, en hún hopaði óttaslegin undan
og stamaði:
„Nei... Nei... þetta er eitthvað ekki
rétt..
„Rétt? ... Jú, einmitt hárrétt — að ung
og falleg stúlka komi til okkar og hafi ofan
af fyrir okkur.“ Og áður en hún gæti veitt
nokkurt viðnám, hafði hann svipt henni inn
fyrir og skellt í lás.
Fyrst í stað var Denise lömuð af ótta.
Augu hennar voru óvenju stór og dökk,
og andlitið náfölt. Hún var gengin í sjálfa
ljónagryfjuna — en ef það átti fyrir henni
að liggja að deyja hér, ætlaði hún að bera
höfuðið hátt til hinztu stundar, rétt eins
og foreldrar hennar höfðu gert, þegar
böðlarnir leiddu þau undir fallöxina. Ótt-
inn veitti henni nú vissan styrk, sem hún
hafði ekki fundið fyrir áður, og hún svip-
aðist um í hópnum, en mennirnir virtu
hana fyrir sér á móti, hispurslausu og
næsta áleitu augnaráði.
En svo komst hún að raun um eitt —
og hún varð að grípa hendi fyrir augu og
nugga þau, til að geta betur séð, hvort
hún átti að trúa því — en í hópi þessara
berbrjósta og drukknu manna sat Bardet,
sá maðurinn sem hafði fengið ungt og sak-
laust hjarta hennar til að titra af ólýsan-
legri sælu, maðurinn sem hún hafði treyst.
— Hann lét gott heita að sitja innan um
þennan skríl.
Hann hafði ekki varað hana við því að
fara á staðinn. Hann hafði reynzt svik-
ari. En þannig var það líka að elska mann,
sem var af lægri stigum; það gat aldrei
blessazt. —
Hún leit á hann í senn haturs- og ástar-
augum, og án þess að gera sér fulla grein
fyrir því, veitti það henni vissa fró að sjá,
hve ólíkur hann var hinum náungunum.
En, hann hafði samt svikið hana, •— og nú
ætlaði hún að sýna honum, hvernig ætt-
göfug stúlka brygðist við dauða sínum.
^lisblaðið
17