Heimilisblaðið - 01.01.1961, Blaðsíða 30

ast þig. Ég vil vera kyrr hjá þér og vera
þér trú. Mér virðist sem ég hafi fyrir löngu
komizt til þín og kynnzt þér ...“
„Ég skal auðsýna þér fullkominn trúnað.
Ég er nýsloppinn úr bardaga við herflokka
frá Toskana ásamt nokkrum af mönnum
mínum. Nú er ég hér aleinn. Ég hef kom-
izt að því hjá bónda einum, að íbúarnir í
Toskana halda, að ég hafi verið meðal
hinna dauðu á vígvellinum. Ég er því feg-
inn, að þeir skuli trúa því. Ég vildi óska,
að allir Italir tryðu því, að ég væri dauður.
Ég ætla að hafast við í þessum rústum í
nokkra daga, þangað til hermennirnir eru
farnir á burt. Þá skulum við reyna að kom-
ast á ákveðna staði, þar sem ég hef fólgið
fé. Ef við komumst óséð á þrjá þessara
staða, þá höfum við nóg fyrir okkur að
leggja. Einhvern veginn munum við kom-
ast um borð í skip og halda til einhvers
annars lands, þar sem við getum lifað í
friði.“
„Þetta er frábær áætlun. Ég vildi líka
leggja eitthvað í sölurnar, til þess að hún
næði fram að ganga,“ sagði Kósa hrifin.
„Jæja þá. Við skulum þá reyna að koma
henni í framkvæmd.“
Um þetta gerðu þau bandalag og inn-
sigluðu það á eftir með sameiginlegum
morgunverði. Að honum loknum fór Rin-
aldo með Rósu inn í innri hluta þessarar
fyrrverandi hallar og kveikti þar á báðum
kertunum, sem hann hafði keypt til þess
að svipast um á þeim stöðum, sem þrepin
undir fellihurðinni lágu að. Þau héldu nið-
ur og komu í geysistóra hvelfingu, sem
jafnframt var forgarður annarar enn þá
stærri. Þau könnuðu hana og komust að
raun um, að hún var gersamlega tóm. Við
enda hvelfingarinnar komu þau aftur að
þrepum, sem lágu upp á við og voru að
ofan hulin af fellihurð, sem var ólæst. Þau
komu þá á lítið, opið svæði, grasi vaxið, og
tróðu sér gegnum lítið op, sem einhvern
tíma hafði verið hurð á, og komu nú í lítið
herbergi, þar sem hlerar voru fyrir glugg-
um. Þau fikruðu sig í átt til hliðardyra,
sem lokaðar voru með slagbrandi. Þegar
þau luku þeim upp, skutust tvær slöngur
hvæsandi framhjá. Þau komu inn í lítið
herbergi, en hrukku fljótt aftur til baka, er
andstyggilegan þef lagði fyrir vit Þeir ^
Þegar Rinaldini fór aftur inn, sá hanu
gólfinu tvö lík, sem farin voru að r° n
Þau voru alklædd og blóði drifin- .«
„Hér hafa morðingjar verið á ferðin® ^
sagði hann um leið og hann fór út ur
berginu og læsti dyrunum. Þessi ótta e
uppgötvun gerði hann órólegan. H .g
sneri sér að Rósu og sagði: „Hér getuin
varla verið lengi. Ég hélt, að þessar ruS ^
væru aðeins heimkynni fyrir slöngui
uglur. Nú sé ég, að hingað hafa morðiu
ar komið.“ r
Það fór hrollur um Rósu. Rinaldo
ekki lengi að taka ákvörðun. Þau f
sér út undir bert loft og voru varla
út á hið opna svæði fyrir framan höl1 ^
þegar skot kvað við og byssukúla ±° ^
milli þeirra. Rinaldo fleygði sér niður,
aði byssu sinni og skaut í runnann,
skotið hafði verið úr. .n
Hann heyrði hávær blótsyrði, nok
hávaða, og andartaki síðar stóð v°Pnaagi
maður fyrir framan hann, og avar^jU!
hann með þrumuraust: „Enga mótspy . •
Ég er Batistello, hinn voðalegi ^0l*gsa
óaldaflokks, sem er ógnvaldur alls P
héraðs.“ ,, Q1
„Fæ ég nú loks að sjá þig, Batis e _
Er þetta þú sjálfur? Jæja þá, ég er
aldini.“ ur
Hittumst við hér ?“ Ég er afbrýðissa ^
vegna þess fraégðarorðs, sem af Þel ^
Berjumst með sverðum og sjáum kv°
kannt það. Sá, sem uppi stendur eftn*
dagann, verður erfingi hins.“
„Ég á þessa stúlku.“ rg-
„Jæja þá, Rinaldo, sýndu nú, hve s
fimur þú ert.“ ..-.kuU3
Rinaldo lagði byssuna og veiðito ^
frá sér. Tárin runnu niður kinnai' ,,
Rinaldo leit ekki á hana, en dró upp °r
inn og réðst gegn Batistello, sem P ^
hafði tekið sér stöðu. Djarfur og hu#1
ur gekk hann til atlögu. Sverðsho ^
dundu, og báðir báru af sér lögin. ■f 0
börðust þeir nokkrar mínútur. ^^0-
varð sífellt æstari, en Batistello var a rgi
ur og rólegur. Rinaldo sá hvorki né ^
neitt framar, en réðst með því meirlvaSa'
gegn óvini sínum. Sá dró nú upP
heimilisbIjAÍ)
30