Heimilisblaðið - 01.12.1961, Síða 7

Draumurinn
Smásaga eftir Arnold Bennett.
Hann var á hægri ferð eftir bröttum
veginum, sem tók krappa beygju 1 áttina
að sveitaþorpinu St. Zeno, hátt uppi í
fjöllunum, er hann kom auga á hana. Hún
var hvítklædd og leit út fyrir að vera
þreytt og sveitt. Hann stöðvaði bílinn.
„Viljið þér ekki aka með?“ spurði hann.
Hún brosti. „Þakk fyrir, en ég er bráð-
um komin alla leið,“ svaraði hún og
hnykkti höfði í átt til hvítu húsanna fyrir
ofan.
„Væruð þér fugl, mynduð þér óðara
vera komin alla leið,“ sagði hann. „En úr
því þér þurfið að ganga, þá er drjúgur
spölur eftir enn.“
„Þökk fyrir. Það er vingjarnlegt af
yður,“ sagði hún þá og settist í bílinn við
hlið hans.
Þau voru bæði dvalargestir í gistihús-
inu niðri við bakka Lago di Garda, og
enda þótt þau hefðu aldrei skipzt á orðum
fyrr, kunnu þau mætavel skil hvort á öðru,
því að konur sem stjórna gistihúsum á
arsannfæring, er eins farið og þessum
fyrrverandi fursta á Bali. Þeir tileinkuðu
sér hana ekki með því að ráðast á hlið
himinsins með ópum. Þeir opnuðu aðeins
hug sinn og hjarta, og þegar þar að kom,
að trúin fann dyr sálarinnar opnar hjá
þeim, tók hún sér bólfestu í hjarta þeirra.
Þegar ég kvaddi þessa Edensey, fann
ég, að Pandji Tisna hafði opnað augu mín
fyrir þeim miklvægu sannindum, að ef við
aðeins höfum opin augu fyrir því, sem
gott er og eftirsóknarvert og opnum hug
okkar og sál til að veita því viðtöku, þá er
ekkert það „Bali“ til, sem ekki er unnt að
öðlast.
Italíu eru fúsar að veita hvers kyns upp-
lýsingar. Hann vissi, að hún var ein á
ferð og hét Anna Thistleton; og hún vissi,
að hann var sömuleiðis einn á ferð og hét
Richard Richardson. Þau fengu svo að
segja engan póst sendan, hvorugt þeirra,
en lásu mikið bæði og voru ágætir sund-
menn.
Þegar þau komu upp í fjallaþorpið, sem
lá þögult í sólarbreiskjunni, stigu þau út
og virtu fyrir sér útsýnið, orðlaus af
hrifningu.
„Garda er fegurst allra ítalskra vatna,“
sagði hann um leið og þau settust aftur
inn í bílinn. Hann spurði ekki, hvort hún
kærði sig um að aka aftur niður á bóg-
inn. Hann settist aðeins inn í bílinn, og
hún settist við hlið hans, án þess þau
þyrftu um það að ræða.
Eftir kvöldverð sá hann björtum líkama
hennar bregða fyrir milli dökkra sýprus-
trjánna í garðinum. Hún gekk til hans.
„Þér tókuð mig upp í bílinn yðar,“ sagði
hún. „Nú verð ég að endurgjalda það með
því að bjóða yður í bátinn minn.“
„Ég þakka,“ sagði hann.
Tíu mínútum síðar voru þau komin
góðan spöl út á vatnið. Ljós blikuðu um-
hverfis þau í fjallahlíðunum, á alla vegu.
„Ég þykist vita, að þér séuð hér í fríi,“
sagði Richard varfærnislega.
„Nei,“ svaraði Anna. „Ég er hér bein-
línis vegna þess, að það kom dálítið dap-
urlegt fyrir mig fyrir tveim árum.“
,.Ó, — það var leitt að heyra ...“
„Ég átti litla forngripaverzlun við
Beauchamp Place. Það var erfitt að halda
uppi samkeppninni. Þá var það, að ég
erfði peninga, þúsund punda árlega
greiðslu. En þar með hefst sorgarsagan.
Þetta reyndist mér ofviða. Ég á við: vegna
skapferlis míns. Ég sneri baki við verzl-
Heimilisblaðið
227