Heimilisblaðið - 01.12.1961, Side 32

CH. A. VULPIUS:
RINALDO RINALDINI
Fratnhaldssaga
Rinaldo lét tafarlaust söðla hest sinn og
reiðskjóta Lodovicos, og héldu þegar á
burt frá höllinni.
Þeir töluðu fátt á leiðinni, og tveir dag-
ar liðu, án þess að þeir töluðu saman nokk-
uð að ráði. Raunar lá Lodovico margt á
hjarta, sem hann hefði gjarnan viljað
gefa útrás, en hann gerði ekki Rinaldo
hluttakandi á hugsunum sínum, því að
Rinaldo var í slæmu skapi. Á þriðja degi
lögðu þeir árla af stað frá slæmum gisti-
stað, svo að þeir gætu komizt yfir fjalla-
skarð eitt, sem talið var afar hættulegt,
áður en dimmdi að kvöldi. LFm hádegi
komust þeir að skarðinu og höfðu vart
hafið ferðina yfir það, er þeir heyrðu lág-
vær óp og brátt fylgdu nokkur skot í kjöl-
farið.
„Af stað, Lodovico!" sagði Rinaldo.
„Þarna liggja hættur í leyni. Við skulum
flýta okkur. Ef til vill getum við látið
til okkar taka.“
„Áfram þá,“ hrópaði Lodovico. „Eg
skal ekki láta mitt eftir liggja.“
Þeir keyrðu hestana áfram. og sáu brátt
vagn, sem sex eða átta villimannlegir bóf-
ar höfðu stöðvað. Þeir voru einmitt að
spenna múldýrin frá.
„Hættið," hrópaði Rinaldo til þeirra og
dró upp skammbyssuna. Um leið kvað við
skot, og kúla þaut framhjá höfði eins
þeirra. Lodovico gekk nú fram fyrir skjöldu
og skaut á ræningjana. Einn þeirra féll til
jarðar. Annar varð fyrir skoti frá Rin-
aldo. Hinir flýðu þá, hver sem betur gat.
„Þetta eru ekki okkar menn,“ sagði
Lodovico.
Rinaldo reið að vagninum, á meðan
Lodovico hjálpaði ökumanninum á fætur.
Rinaldo þekkti farþegana. Þeir voru Den-
ongo barón og hin fagra dóttir hans, Lára.
„Riddarinn!“ hrópuðu þau, er þau sáu
hann.
Baróninn mælti: „Kæri herra, ég á yður
mikið að þakka. Ef þér hefðuð ekki gripið
jafn ákveðið inn í, þá hefðum við verið
rænd og sennilega sætt hörmulegri með-
ferð.“
„Ég gerði ekki annað en skyldu mína,“
sagði Rinaldo. „Þér munduð hafa gert ná-
kvæmlega hið sama undir sömu kringum
stæðum. Ég skal veita yður fylgd, því að
ég sé, að menn yðar eru annað hvort falln-
ir eða særðir.“
„í sannleika sagt, herra riddari, þá
uppfyllið þér óskir mínar með þessu göf-
uga tilboði, áður en ég get borið þær fram.
Ég á enn eftir sex stunda ferð, áður en
ég kemst til hallar minnar og hef ekki leng-
ur neina stoð af mönnum mínum. Gamall
maður þiggur fúslega vernd ungs manns.“
Þeir skiptust á kurteisisorðum, en
Lára þagði.
Á meðan gerði Lodovico að sárum öku-
mannsins og kom honum fyrir í sæti sínu.
Hann spennti múldýr sitt fyrir vagninn til
viðbótar hinum, sem fyrir voru, kom öllu
í lag, settist upp í og svo var haldið af
stað. Rinaldo reið við hlið vagnsins. Þeir
fóru hratt yfir og komust til hallar bar-
ónsins á fimm stundum.
„Jæja, herra riddari, sagði baróninn.
„Nú er komið að mér að vera veitandi
björgunarmanns míns og bjóða yður til
hallar minnar.“
Rinaldo var ekki viss um, hvað hann
ætti að gera. Þá sagði Lára: „Þér hafnið
nú ekki þessu boði.“
Hann steig af baki og stóð kyrr. Lodo-
vico kom til hans eins og hann væri kall-
aður. „Herra riddari,“ sagði hann. „Nú
252
HEIMILISBLAÐIÐ