Heimilisblaðið - 01.12.1961, Qupperneq 36

gefið mér það, sem ég ætla að segja yður,
jafnvel þótt það kunni að særa hjarta yð-
ar. — Faðir minn hefur í huga að gifta
mig. Það veit ég fyrir víst, en ég veit ekki
hverjum. En hver sem það svo er, sem
faðir minn hefur ákveðið, að verði eigin-
maður minn, þá get ég ekki elskað hann.
Sá, sem ég elska, er lægri að metorðum
en ég. Hann er ekki aðalsmaður."
„Ef hann er heiðarlegur og verðskuldar
ást göfugs hjarta, þá er áreiðanlega hægt
að kalla hann riddara. Má ég vita, hver
hann er?“
„Ó, já, ég er óhrædd að segja yður það.
Hann er ritari föður míns.“
„Hann er góður maður, eftir því sem
mér bezt sýnist. Ekki get ég áfellzt yður
vegna ástar yðar til hans.“
„Er það satt? Heldur ekki, ef ...“
„Heldur ekki, ef það væri ég, sem fað-
ir yðar hefði ætlað hönd yðar ...“
Hliðardyr opnuðust í skyndi og ritar-
inn gekk inn í herbergið, greip hönd Rin-
aldos og þrýsti henni upp að sér. Hann
ætlaði að fara að segja eitthvað, þegar
Rinaldo ýtti Láru til hans og fór út úr
herberginu.
Rinaldo svaf lítið um nóttina og fór um
dagmál úr höllinni til að leita að hinum
leyndardómsfulla öldungi. — Hann hélt
upp með fljótinu og kom í lítinn dal. Þegar
honum lauk, var hann staddur á sléttu,
sem umlukt var háum hæðum á alla vegu.
— Framundan var olifuviðarskógur og
gegnum hann lá vegur, sem lauk hjá þrem
marmarasúlum með myndletri. Á bak við
súlurnar stóð altari með fallegri hámynd.
Rinaldo var enn niðursokkinn í að
virða þetta allt fyrir sér, þegar hann sá
holdgrannan, hvítklæddan mann nálgast,
og var hann með ólifuviðarsveig í hárinu
og stafprik, er minnti á slöngu í hendinni.
Maðurinn heilsaði honum og sagði:
„Vertu velkominn, virðulegi, ókunni
maður, sem ræddir í gær við hinn ágæta
meistara okkar.“
Rinaldo þakkaði honum þegjandi.
Hann ætlaði einmitt að fara að spyrja
eftir öldungnum, þegar hann kom í ljós,
fagnaði honum vel, þrýsti hönd hans og
sagði: „Ágætt, sonur minn, þetta er að
standa við orð sín.“
Hann leiddi hann sér við hönd um
blómgaða velli og sagði: „í þessum dai á
ég heima. Hann ber enn sem fyrr sitt
gamla nafn, og ég er við hann kenndur
og kallaður öldungurinn frá Fronteja.
Það er orðið algengt að kalla mig þessu
nafni, svo að ég nota það oft sjálfur.“
Hægt er að ímynda sér hvernig Rin-
aldo varð innan brjósts við þessar upp-
lýsingar. Hann minntist bréfs Olimpiu og
orða Romanos markgreifa um þennan
mann, sem hann hafði kynnzt fyrrum
mjög á óvænt og nú var hann í samræð-
um við hann. Hann sá Olimpiu, mark-
greifann og höfuðsmanninn fyrir innri
augum sínum. Hann vissi ekki, hvort hann
átti að halda áfram með öldungnum eða
flýta sér til baka. Hann var hræddur um
að rekast á þetta fólk, taldi sig svikinn og
hvíthærða öldunginn svikara.
Þeir voru einmitt komnir að litlu alt-
ari, þegar öldungurinn beygði sig niður,
tók tvær rósir af runna og lagði þær á alt-
arið, hóf augu sín til himins og sagði hárri
röddu: „Eilífi andi! Fórn vináttunnar!“
Síðan sneri hann sér að Rinaldo og
sagði: „Hér ertu öruggur."
„Hvað ætti ég að óttast?“ spurði Rin-
aldo.
„Mennina, svaraði öldungurinn rólega
og hélt rakleitt áfram ;
„Mennirnir eru alls staðar,“ sagði Rin-
aldo, „og ég þarf ekki annað að óttast en
það sem allir óttast.“
„Þú ert hér á meðal vina,“ sagði gamli
maðurinn.
Rinaldo gekk þögull áfram með leiðsögu-
manni sínum. Hann sýndi honum hús sitt,
sem byggt var í gömlum stíl. Einsetu-
mannskofar voru í fjöllunum fyrir læri-
sveina öldungsins, en þeir gáfu sig að sér-
stökum íhugunar- og rannsóknarefnum.
„Átt þú marga lærisveina?" spurði Rin-
aldo.
„Tuttugu og einn.“
Þeir gengu inn í hús hans. öldungurinn
bauð gesti sínum til morgunverðar. Sjálf-
ur neytti hann einungis nokkurra skeiða
af hunangi með þunnum hveitibrauðs-
sneiðum. Hann drakk mjólk með, en ekki
vín.
256
HEIMILISBLAÐIÐ