Heimilisblaðið - 01.03.1962, Qupperneq 24

CH. A. VULPIUS:
RINALDO RINALDINI
F:í’iitn h iil tls Sit £n
Hann gekk út fyrir húsið og leit í kring-
um sig á þessum þröngbýla og eyðilega
dvalarstað sínum. Olimpia var önnum kaf-
in í eldhúsinu. Rinaldo náði í gítarinn, sett-
ist niður fyrir utan dyr kofans og lék þar
á hljóðfærið og söng.
„Rinaldo,“ sagði Olimpia, sem nú var
komin út og hafði lagt hönd sína á öxl
hans. ,,Rinaldo,“ mælti hún aftur, „Ég
kvelst af því að þurfa að heyra þig syngja
svona. Það er hræðilegt! Hvers vegna þessi
sjálfspynting?“
„Þetta er yfirbót mín,“ svaraði Rinaldo.
„Nei, þetta er glötun þín,“ hélt Olimpia
áfram. „Þetta rænir þig hugrekki og þori
og gerir þig hikandi. Þú verður huglaus í
hættum og lýtur fyrr í lægra haldi fyrir
þessum sálarpíslum en óvinum þínum. Ef
þú ert svona viðkvæmur, þá geturðu ekki
farið í fylkingarbrjósti fyrir Korsíkubúum,
og með því að halda áfram að kvelja þig
þannig, þá geturðu aldrei barizt sem
hetja.“
„Ég krefst einskis annars en fá að deyja
á heiðvirðan hátt,“ sagði Rinaldo og and-
varpaði.
„Veslings föðurlandið mitt,“ sagði Olim-
pia og stundi, um leið og hún gekk út.
Hann sat lengi hugsi, stóð svo upp, tók
gítarinn og kleif upp á fjall. Hann fleygði
sér niður undir gömlu grenitré, og leit í
kringum sig. Þá sá hann mann, sem gekk
upp eftir dalnum og nálgaðist kofa hans.
Maðurinn gekk inn, og brátt kom Olimpia
fram í dyragættina og kallaði á Rinaldo.
Hann gekk niður f jallshlíðina og tók á móti
sendimanni, sem hafði bréf meðferðis.
„Vinir þínir samfagna þér í tilefni af
undankomu þinni og heiðra lífgjafa þinn.
Meðlimum flokks okkar fjölgar með degi
hverjum og nú þegar hafa skip verið keypt.
Við hittumst þar, sem orðstír og heiður
bíður þín, svo og hinir hraustu menn föð-
urlandsins.“
Rinaldo ætlaði að ræða við bréfberann,
en hann var þá á bak og burt. — Stuttu
síðar kallaði Olimpia á hann í matinn. Mál-
tíðin var í minna lagi, en gómsæt, og vínið
glóði í bikarnum.
Þannig liðu þrír dagar í einverunni. 01-
impia skrifaði bréf og fékk einnig nokkur
bréf með sendimönnum.
Um kvöldið á fjórða degi sátu þau fyrir
dyrum úti kyrrlát og þögul — eins og sorg-
mædd hjón hvort við annars hlið, þegar
maður einn sást koma upp eftir dalnum.
Hann heilsaði þeim með þessum orðum:
„Friður sé með ykkur í nafni öldungsins
frá Fronteja, en ég er einn af lærisveinum
hans.“
Pilturinn var fagur yfirlitum. Hann fékk
Olimpiu bréf. Á meðan hún var að lesa
það, spurði Rinaldo: „Hvernig líður herra
þínum?“
„Honum líður mæta vel og lætur sér
umhugað um heill vina sinna,“ var svarið.
Þegar Olimpia hafði lokið lestri bréfsins,
sagðist þessi ungi lærisveinn öldungsins frá
Fronteja vera bæði þyrstur og svangur —
og einnig sárþreyttur. Olimpia bar þegar
í stað mat og drykk á borð fyrir hann og
vísaði honum því næst til sængur.
Rinaldo sat fyrir dyrum úti í heimspeki-
legum hugleiðingum, þegar Olimpia gekk
til hans og sagði:
„Ég hef einmitt fengið fréttir um það
að vinir frá Korsíku eru komnir til öld-
ungsins í Fronteja og þeir brenna af löng-
un til að kynnast þér. Þeir koma að heim-
sækja okkur eftir fáeina daga. Ég fagna
68
HEIMILISBLAÐIÐ