Heimilisblaðið - 01.03.1962, Síða 30

varla nokkur maður, því að hún er að
hruni komin. Þar hafa uglur og hrafnar
afdrep og kannski óaldaflokkur Rinaldinis
á stundum.“
Rinaldo skildi, að hann gat engar gagn-
legar upplýsingar fengið hjá þessum
mönnum.
Þegar þeir komu til Saldona, greiddi
Rinaldo ríflega leigu fyrir reiðskjóta
Lodovicos. Hann lét búa um sár hans, og
svo héldu þeir félagar áfram ferðinni.
Á leiðinni athugaði Rinaldo byssu sína
og sá, að hún var óhlaðin. Þegar hann
hugleiddi, hvernig á þessu gæti staðið,
komst hann helzt að þeirri niðurstöðu, að
skotið hlyti að hafa verið tekið úr henni
í höllinni. Þess vegna hafði skotið á svarta
munkinn geigað. Og gat verið eitthvert
samband milli munkanna og Violöntu? Og
hvernig stóð á því, að Lodovico var mis-
þyrmt, þegar hann var að leita uppi veru-
stað greifafrúarinnar?
Fyrir utan Merona fóru þeir félagarnir
úr vagninum og héldu gangandi áfram
eftir hliðargötu. Brátt rákust þeir á menn
og múldýr. Voru þar á ferð tveir af félög-
um þeirra úr flokki Luiginos.
„Hvar er Luigino?" spurði Rinaldo.
Luzo og Jordano sögðust hafa orðið við-
skila við flokk Luiginos, en væru nú að
leita hann uppi.
Rinaldo ákvað að slást í för með þeim.
Smám saman stækkaði hópurinn, og þeg-
ar þeir voru orðnir 19 alls, ákvað Rin-
aldo að halda upp í fjöllin hjá Saldona,
þar sem þessi alræmda kapella var.
Þegar þeir höfðu dregið að sér birgðir
skotfæra og vista, ákvað Rinaldo að láta
til skarar skríða. Þeir réðust til inngöngu
í kapelluna og fundu þar margar vistar-
verur, en allar auðar. Þar settust þeir að.
Daginn eftir hélt hann með lið sitt til
hallar Martagno greifafrúar og bjóst til
inngöngu, en þá bárust honum fregnir af
þó nokkru riddaraliði í nándinni.
Hann lét menn sína hörfa og dyljast í
rjóðri í skóginum. Þeir sáu riddaraliðið
nálgast með logandi blys. — Tólf riddar-
ar voru umhverfis vagn, sem dreginn var
af múldýrum. Rinaldo gekk til móts við
riddarana með byssu sína til taks og félag-
ar hans nokkrir að baki honum. Aðrir
lágu í leyni viðbúnir því versta.
„Stanzið,“ þrumaði Rinaldo. „Hér er
maður, sem vill kynnast ykkur nánar. Ég
er Rinaldini.“
„Rinaldini! Hvers vegna kemur þú í veg
fyrir okkur? Hvað er þér á höndum?“
spurði fyrirliði riddaranna.
„Ég vil jafna við ykkur misþyrming-
ar þær, sem Lodovico hefur orðið að þola.
Einnig vil ég fá að vita, hvað vagninn
þarna hefur að geyma.“
„Við eigum ekki að standa neinum
mönnum reikningsskap gerða okkar.
Hættu misgjörðum þínum, annars bíður
þín þung hegning.“
Rinaldo gaf félögum sínum merki. Þeir
komu nær.
„Ljúkið vagninum upp af fúsum vilja
og gefizt upp,“ sagði Rinaldo.
„Þú getur gert, sem þér sýnist, en þið
eruð umkringdir. Á hæðunum hér í kring
blikar alls staðar á vopnin.“
„Teningunum er kastað,“ hrópaði Rin-
aldo til sinna manna. „Gerið árás, þegar
ég gef merki.“
Svo sneri hann sér að óvinunum og
sagði: „Ég spyr í síðasta sinni: Viljið
þið gefast upp?“
„Nei.“
Nú hófst grimmilegur bardagi, og varð
mannfall á báða bóga. Rinaldo náði vagn-
inum, reif upp hurðina og bjóst við því,
að Dianora kæmi í ljós, en í stað hennar
sá hann líkkistu.
„Fljótt af stað með vagninn upp til
fjalla,“ hrópaði Rinaldo. Hann stökk á bak
hesti, sem Lodovico færði honum. Jor-
dano og Luzo fylgdu á eftir. Þeir héldu
lengra og lengra upp í fjalllendið, og um
morguninn, þegar liðskönnun var gerð í
dal einum, vantaði engan nema þá tvo,
sem fallið höfðu í viðureigninni við svörtu
munkana.
Rinaldo lét taka líkkistuna úr vagnin-
um. Þegar lokinu var lyft, kom í ljós fjöld-
inn allur af ýmis konar gull- og silfurmun-
um: kertastjakar, könnur, bikarar, skraut-
munir, hringir auk mikilla fjársjóða í
peningum.
„Sjáum til,“ sagði Rinaldo. „Þessir ná-
74
HEIMILISBLAÐIÐ