Heimilisblaðið - 01.03.1962, Síða 31

ungar reka þá sömu iðju og við undir
þessu undarlega yfirskini. Af því stafar
beiskja þeirra í okkar garð og þess vegna
vilja þeir ryðja okkur úr vegi.“
Rinaldo skipti fengnum og tók sjálfur
lítið í sinn hlut nema þá peninga.
Þar sem hann bjóst við því, að þeim
yrði veitt eftirför, dreifði hann liði sínu
og lagði svo fyrir, að menn skyldu leita
Luigino uppi. Sjálfur hélt Rinaldo ríðandi
í fylgd með Lodovico og Jordano í átt til
Nisetto.
Þeir höfðu ekki farið langt, er vopnað-
ur maður kom til móts við þá og fékk Rin-
aldo bréf án þess að mæla orð af vörum.
Rinaldo las bréfið:
„Hrausti Rinaldini.
Við undrumst hreysti þína. Þú hefur
sigrað okkur og breytt óvinum þínum í
vini. Við viljum gera bandalag við þig og
vonum, að þú hafnir ekki því tilboði. Hvar
getum við hitzt til að ræða þetta frekar?
Sendimaðurinn er reiðubúinn að veita
svari þínu viðtöku.
Þinn vinur. Svarti dómarinn."
Rinaldo reif blað úr vasabókinni og
skrifaði:
„Rinaldini fýsir ekki að kynnast ykkur
íbekar en orðið er.“
Félagar hans furðuðu sig mjög á þessu
svari, sem sendiboðanum var fengið í
bendur.
Þeir voru enn að ræða þetta sín í milli,
Pegar þeir sáu vagn nálgast ásamt fylgd-
arliði. Rinaldo þekkti, að þar var Olimpia
komin og sat þar við hlið óþekkts manns,
sem hlaut þó að vera tiginborinn eftir
bhu að dæma. Olimpia kinkaði aðeins kolli
| kveðjuskyni, þegar hún sá Rinaldo, og
et seni hún þekkti hann ekki. Rinaldo gat
spurt þjón, sem reið á eftir vagninum,
hver hér væri á ferð.
j.Jarlinn í Nisetto,“ var svarið.
Þeir gerðu að gamni sínu við frétt
bessa,
hend
en vonuðu, að Olimpia félli ekki í
ur svörtu munkanna. Meðan þeir enn
y°fu að ræða þetta, vakti Jordano athygli
?eirra á vopnuðum flokki manna, sem kom
a móti þeim.
Foringi flokksins heilsaði Rinaldo kurt-
eislega og spurði:
„Hvað heitið þér með leyfi?“
„Ég er ferðamaður, Tegnano barón, og
þessir eru þjónar mínir.“
„Hafið þið vegabréf?" spurði liðsfor-
inginn enn fremur.
„Ó, já,“ svaraði Rinaldo. „Að auki höf-
um við meðmælabréf frá jarlinum í Nis-
etto.“
„Gott er það,“ hélt liðsforinginn áfram.
„Þið megið búast við því að vera stöðvað-
ir, hvar sem er, því að Rinaldini og menn
hans eru hér á ferð einhvers staðar.“
„Ég hef heyrt það, en gat varla lagt
trúnað á það,“ sagði Rinaldo.
„Það er satt. Annar óaldarflokkur er á
ferðinni. Þeir klæðast svörtum munka-
kuflum. Ég er feginn að sjá hve vel vopn-
aðir þið eruð. Þið farið þá til Molano?“
„Já, til Molano,“ svaraði Rinaldo.
„Góða ferð.“
„Við vorum lánsamir að komast frá
þeim,“ sagði Lodovico. „Ég var alltaf
smeykur um, að hann vildi fá að sjá vega-
bréfin og meðmælabréfið.“
Þeir héldu ekki til Molano, heldur til
þorps eins í fjöllunum, þar sem þeir fengu
gistingu.
Meðan þeir biðu eftir matnum, lét Rin-
aldo bréf svörtu munkanna í umslag, skrif-
aði utan á til jarlsins í Nisetto. Auk þess
lét hann þessar línur fylgja:
„Herra jarl.
Ég sendi yður hér með bréf frá hinu
svarta bræðralagi, þar sem mér var boðið
upp á bandalag við það. Ég hef enga til-
hneigingu til að taka því boði, en ég vek
athygli yðar á þessari svörtu pest, sem
þrífst í skjóli myrkursins. Þér kunnið
sjálfsagt réttu tökin á henni. Hinn fyrir-
litni ræningjaforingi, sem skrifar yður, er
enginn uppreisnarmaður. Hann mun brátt
yfirgefa þessa eyju og hætta sinni fyrri
iðju.
Rinaldo Rinaldini."
Þegar þessu var lokið gekk hann út til
að virða fyrir sér þetta fallega fjallahér-
að. Uppi á fjallstindi fyrir ofan gistihús-
ið gnæfðu turnar hallar einnar, sem um-
HeIMILISBLAÐIÐ
75