Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 19

þetta hrottalega högg, en þrákelknislegt
br°s lék um varir hennar.
»Nú veit hann“, sagði hún, ,,að barist
Vei'ður upp á líf og dauða. En gleymið
ekki, að það eruð þið, sem neyðið hann
þess!“
XXVI.
Nótt í skóginum
kk'á þeim tíma, er Sylvía hvarf út í
rfyrkrið, hafði varla verið hægt að toga
01‘b út úr Tom Converse. Þegar hann loks
svaraði Benn, var hann alveg utan við
S1g\ svo það var auðséð, að hugur hans
Vai' langt í burtu. Það var alveg eins og
hann gæti ekki yfirgefið þann stað, sem
bann í fyrsta skipti hafði staðið augliti
til auglitis við Sylvíu Rann og talað við
bana. Benn Plummer varð oftar en einu
Sltlni að segja honum, að það væri betra
^Vrir þá að fara lengra inn í skóginn.
Þeir riðu þegjandi af stað hlið við hlið.
Eitt var nauðsynlegt, og það var að lofa
paptain að fá fulla hvíld fyrir dögun,
aður en leitin yrði hafin á ný. Hvorki
Kenn né Tom treystu á, að Sylvíu tækist
‘lð sannfæra leitarmennina um, að þeim
lefði skjátlast, og þeir máttu því búast
við öllu.
k’eir héldu þannig áfram í hægðum sínn-
þangað til Tom Converse spurði allt
1 einu:
»Hvernig er hún, Benn. þú hefur ekkert
SA&t mér um hana?“
Heldur mikið bar á uppgerðar kæru-
eysishreim í röddinnni, svo Benn gaf
°Pum hornauga kankvíslegur á svipinn.
»Af hverju spyrðu að því félagi?“
spurði hann. „Stendur þér ekki á sama,
yernig hún er? Það er ekki víst, að þú
áú’ miklu oftar að sjá hana“.
Svar Tom við þessari skýringu var dá-
ltjð andvarp.
»Ég veit ekki“, sagði hann, „en sum-
^Eimilisblaðið
ir mála allt eins svart og mögulegt er, þú
ert einn af þeim, Benn“.
„Hvað meinar þú með því?“
„Hugsum okkur nú“, hélt Tom áfram,
og hann var svolítið ákafari í málróm-
num, þótt hann reyndi að láta ekki bera
á því. „Já, hugsum okkur, að við færum
eitthvað, þangað sem við gætum verið í
friði og gætum kannske komið búi á lagg-
irnar, og ef við svo bæðum fóstursystur
þeirra að koma og vera ráðskonu hjá okk-
ur“.
„Ja, hver fjárinn“, varð Benn Plumm-
er að orði, steinhissa á uppástungunni.
„Það er líkast!
„Það er þó alltaf betra en að flakka um
og sprengja upp peningaskápa, er það
ekki, Benn?“
„Jú, það er það kannske. En . . .“ sagði
hann svo hikandi. „Það yrði aldrei meira.
Ég meina með Sylvíu“.
„Hvers vegna ekki?“
„Áður en við erum komnir svo langt
er hún gift“.
„Ótrúlegt er að heyra til þín, Benn, þarftu
nú líka að eyðileggja þetta. Af hverju
skyldi hún verða gift?“
„Af hverju? Hún er alveg vitlaus í
Skugganum“.
„Hún hefur kannske verið það, en er
það ekki lengurV
„Það hugsa ég líka“, sagði Benn og
lagði áherslu á orðin. „Þú hefur opnað á
henni augun og sýnt henni fram á, hvað
hann er mikill þorpari. Hún mun aldrei
hugsa um hann meir. En það er alveg
sama. Pabbi segir alltaf, að stúlkur á þess-
um aldri séu óútreiknanlegar í ástum
sínum. Ef henni mistækist í fyrsta skipti,
grætur hún fögrum tárum; en næsta dag
brosir hún til einhvers annars ...“
Hann hætti og dauðhrökk við vegna
heiftúðlegs tilsvars Tom Converse.
„Hvað er að þér, Tom?“ spurði hann.
„Haltu þér saman“, sagði Tom harðlega.
199