Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 30

varð. Lífvana, perlumóðurskyggt yfirborð
vatnsins ýfðist ofsalega.
— Stansaðu, asninn þinn! æpti skatt-
heimtumaðurinn skelfingu lostinn og vafði
úlfskinnsfrakkanum fast að sér. Ætlarðu
að drekkja mér, fábjáninn þinn? Sérðu
ekki, að vatnið er farið að renna upp í
vagninn ? Stansaðu, fjandinn þinn.
Ondra stansaði. Vatnið náði nú upp und-
ir gólf vangsins, sem stóð úti í miðri mýr-
artjörn. Bakkar hennar voru horfnir í
pottþétt myrkrið, sem umlukti þá.
— Hott, hott! Áfram! hrópaði Ondra
til hesta sinna. Bergmálið af æskustyrkri
rödd hans barst til þeirra utan úr nátt-
myrkrinu. Fáeinar villigæsir flugu upp
með miklum bægslagangi rétt hjá þeim
og hurfu út í myrkrið.
— Við neyðumst kannske líka til að
breyta okkur í mýrafugla og vaða áfram,
sagði Ondra hugsandi, eða þá . . .
— 0, hálfvitinn þinn! Bíddu bara, þang-
að til við erum komnir upp úr og inn á
veginn aftur! Ég skal mölbrjóta hvert ein-
asta bein í þínum vesæla skrokki! Við
drukknum hér eins og rottur, asninn þinn!
— Nei, við drukknum ekki, herra skatt-
heimtumaður, nei, það gerum við ekki,
ekki, verið þér ekki hræddur. 1 myrkri eins
og þessu getur hver sem er villst. Verið
þér bara rólegur, sagði Ondra og fór að
skoða aktygin á hestunum. Síðan tók hann
til að losa og herða aftur ýmsar ólar, og
meðan á því stóð bölvaði hann hástöfum,
bölvaði, losaði, herti aftur og bölvaði. Að
lokum settist hann aftur í ekilsæti sitt,
sveiflaði svipunni og hrópaði: — Hott,
hott, nú, herrar mínir!
Hestarnir tóku á og drógu vagninn af
stað. Allt í einu losnaði annar þeirra frá
vagnstönginni og brokkaði laus og liðugur
brott yfir mýrarflóann, burtu frá ak-
tygjum og taumum. Hinn hesturinn stóð
eftir fyrir framan vagninn.
— Hæ, þarna! Hvað skeði nú? skrækti
skattheimtumaðurinn.
— Stansaðu! Dorcha! Dorcha! kallaði
Ondra til alusa hestsins, til þe^s að telja
hann á að snúa við.
En hesturinn hafði orðið hræddur við
vatnið. Hann sneri bvert úr leið og fikraði
sig varlega aftur upp að bakkanum, og þai'
hvarf hann hægt úr augsýn og deufheyrð-
ist gersamlega við köllum húsbónda síns.
Skattheimtumaðurinn stóð á fætur 1
vagninum, og skelfingin lýsti af hverjum
drætti í andliti hans.
1 sömu svifum stökk Ondra léttilega yf'
ir á bak hins hestsins og hélt af stað á eft'
ir Dorcha, hrópaði hástöfum í sífellu:
Dorcha! Dorcha! Bíddu' Komdu aftur . • •
Dorcha! Dorcha!
— Hvert ætlarðu að fara? Stansaðu ■
Bíddu! Hvað ertu að gera. ræfillinn þmn ■
Fábjáninn þinn, vesæli bóndadurgur, ég
skal taka til þín og það svikalaust!
Utan úr myrkrinu heyrðist aðeins glað'
legur hlátur í staðinn fyrir svar.
— Jæja, ræfillinn þinn, svo þú ætlar að
skilja mig hér eftir og láta mig deyja;
Svo að villidýrin geti rifið mig í sig? ^
mátt ekki gera það, drengur, ég bið þi£’
gerðu það ekki! sárbað skattheimtumaðui''
inn með titrandi röddu.
— Þér skuluð ekki vera hræddur, hei’i'íl
skattheimtumaður, kvað við í Ondra.
eru engin villidýr hér í myrkrinu. Vefl10
þér bara utan um yður frakkanum, hei'1'^
skattheimtumaður, svo að yður verði ekl(1
allt of kalt. Ég lofa því, að ég skal koma
aftur snemma í fyrramálið, eins snemi11^
og mér er unnt. Það er hálmur á vag11'
gólfinu, og á honum getið þér sofið. ^
ætla heldur ekki að krefja yður um boi’g'
un fyrir gistinguna.
— Þú mátt ekki gera þér gaman ul
þessu, drengur! sárbað skattheimtuina^'
urinn. Þú getur ekki skilið mig eft11
H E I M I L I S B L A Ð I ^
210