Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 26

Hoff, hoff, herrar mínir
EFTIR DIMITRIIVANOV
Jólcisaga úr búlgaskri sveit
0 jú, herra minn, við komumst þangað
áreiðanlega í tæka tíð. Við verðum komnir
áður en sólin er gengin til viðar. Sjáið
þér ekki, herra minn, þarna framundan
er bærinn, neðanvert við hæðina þarna!
Sjáið þér það núna, herra minn? Strax
þegar við erum komnir yfir litla ásinn
þarna, þá má segja, að við séum sama sem
komnir.
Og síðan sveiflaði ungi ekillinn svipu
sinni yfir holdgrönnum hestunum, smellti
með tungunni til að hvetja þá og hrópaði
glaðlega: — Svona nú, herrar mínir' Hott,
hott!
Hjólin fjögur á létta vagninum skvettu
nú meiri leðju frá sér en nokkru sinni áð-
ur og ultu áfram eftir forugri hliðargöt-
unni. Vagninn var gamalt skrapatól, sem
skrönglaðist þunglvndislega áfram yfir
eyðilega sléttuna, er var orðin blátt áfram
gegnsósa eftir desemberrigningarnar.
Bóndapilturinn í ekilssætinu hrópaði
ennþá eitthvað til hestanna sinna, síðan
hagræddi hann sér í sæti sínu, dró vota
húfu sína niður yfir úfið hár sitt og tók
að syngja um stund með sömu glaðværu
röddinni.
— Hvað heitir þú ungi maður? spurði
feitur maður, sem sat inni í vagninum og
hafði brett kragann á úlfskinnsfrakka
sínum upp fyrir eyru.
Unglingurinn hélt áfram að syngja.
— Heyrirðu ekkert? öskraði maðurinn
háum og reiðilegum rómi.
— Hvað sögðuð þér ? Unglingurinn sneri
sér við.
— Nafnið! Hvað heitirðu? Hvað er nafn
þitt?
— Ondra.
— Einmitt það, Ondra, það heitirðu-
Þið eruð meiri refirnir, þessir bændur. Þið
eruð allir undirförulir, þrjótamir ykkar-
Og eitt kunnið þið vel — að féfletta og
svíkja fólk. Eða látalætin í ykkur fyrir
dómstólunum. Þið þykist vera lömb. ekk-
ert nema saklaus smálömb, en undir sauð-
argærunni eruð þið eins og úlfar. Þið eruð
ekkert annað en uppgerðin frammi fyr,r
dómaranum!
— Við erum bara hversdagslegar og eiU'
faldar manneskjur, herra minn, og þeth1
er ekkert annað en slúður, Þér haldið
kannske ekki, en við erum í raun og veru
alls ekki þess háttar manneskjur. Við
bændurnir svíkjum engan, nema ef veru
skyldi af vankunnáttu. Vankunnáttu
fátækt, herra minn.
— Einmitt það? Svo það á að kalla fa'
tækt? Bölvaðir bændadurgamir! Þið kvart'
ið yfir vankunnáttu ykkar og fátækt, en Þ°
drekkið þið eins og svín.
Haldið þér herra minn, að það sé of niik'
il velmegun, sem þjakar okkur? Að eyiu^
okkar stafi af því, að okkur líði of vel-
Onei! Það er ekki velmegun, sem harðas
kemur við okkur. Það drekka að vísu all,r'
en það er gert til þess að skapa sér
litla gleðitilfinningu stundarkorn, en ekk’
af því, að okkur líði of vel. Það getið Þelj
reitt yður á. Það getið þér bókað hjá yðu1 ■
— Því skal ég trúa! Mér virðist
benda til þess, að þú hafir líka fengið ÞeI
hjartastyrkingu, drengur minn! En til ÞeS®
ert þú áreiðanlega of ungur, því þér el
H E I M I L I S B L A Ð 1P
206