Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 14

SKUGGINN
Framhaldssaga eftir George Owen Baxter
Hún endurtók söguna, sem ókunnugi
maðurinn hafði sagt hennni. En þvi meira,
sem hún sagði, því ótrúlegra varð það í
hennar eigin eyrum. Maður, sem kemur
í lítið þorp, lendir í áflogum, lætur glæpa-
mann klófesta sig, er rændur bæði pen-
ingum og úri, fer svo að spila um jafn
fáránlegt, eins og að ríða upp á eitt fjall-
ið og kveikja bál. Hann fer og kveikir
bálið, þá flykkjast menn að úr öllum átt-
um og ætla að taka hann fastan, en hann
flýr til næsta þorps á hesti þeim, er hann
fékk hjá glæpamanninum. Af því að hest-
urinn þekkist, er aftur ráðist á hann, en
hann kemst þó undan og í næsta þorp.
Þegar þangað kemur, leggur hann líf sitt
í hættu við að brjótast inn í fangelsi og
frelsa mann, sem hann þekkir hvorki
haus né sporð á — og aðeins til að verða
við ósk, sem hann fékk í bréfi, er kom inn
um gluggann, frá stúlku, sem hann hafði
aldrei heyrt getið.
Svona var innihaldið í sögunni, sem
hún ætlaðist til, að fjöldi fullorðinna
manna tryði. Hún var kafrjóð af því, hvað
þetta hlyti að hljóða hlægilega í eyrum
þeirra, er á hlýddu. Hún efaðist jafnvel
sjálf, en svo datt henni í hug hið rólega
andlit Tom Converse, þessa karlmannlegu
ásjónu, sem hún hafði séð í bjarmanum
af eldspýtunni. Og nú mundi hún eftir
hinum sannleikselskandi Tom, sem ekki
hefði verið að ljúga að henni. Því mundi
hún aldrei trúa.
Frekar mundi hún trúa hverri ótrúlegri
og ævintýralegri sögu sem hann segði
T 1
henni. Hún kreppti hnefana og horfði þrá-
kelknislega framan í mennina, sem áttu
bágt með að dylja brosið á andlitum sínuin-
Þótt það væri sheriffinn, brosti hann,
og hafði hann samt ábvggilega mestan
skilning til brunns að bera.
„Þetta er satt!“ hrópaði hún. „Ég veit
vel, að það lætur undarlega og ótrúlegn
í eyrum, en það er satt. Hann er Skugg'
inn!“
Það kom ekkert beint svar. Það var
enginn í hópnum, sem gat fengið sig til
að segja það lygi, er hún sagði. Fyrir ut-
an Joe Shriner. Sjálfsálit hans og hégóma'
girni hafði Skugginn sært svo mjög, að
hann tók ekkert tillit til tilfinninga ann-
arra.
„Þessi maður úti í skóginum“, sagð1
Shriner, „er það sá sem náði Benn PlumiU'
er úr fangelsinu ?“
„Það er hann, sem frelsaði Benn út úr
fangelsi yðar“, sagði unga stúlkan, „°S
gerði það án þess að það kostaði nokkun1
blóðdropa, þótt hann gæti farið með þrja
menn alveg eins og hann vildi“.
Þetta var játning, en það var líka gott
svar. Þetta hefði allsstaðar verið kölltið
góð röksemd, og sheriffinn var um stund
á báðum áttum. En svo deplaði hann aug'
unum og hristi höfuðið.
„Þetta lætur vel í eyrum“, sagði shei-'
iffinn, „en það stoðar ekki, þrátt fvr11’
það“.
„Hvers vegna ekki ?“ spurði unga stúlk'
an.
Af því að það eru alls ekki til tveit
HEIMILISBLAÐlP
194