Heimilisblaðið - 01.11.1977, Blaðsíða 29

að
Skattheimtumaðurinn sagði ekki fleira
smni, og það tók að dimma smám sam-
ai1' Hestarnir þraukuðu jafnt og þétt upp
.rn°ti i’ekkunni, en hinum megin við hana
f ^ bærinn að vera. Odnar var hættur að
hott;
lan
a á þá og smellti ekki lengur með
8'ri svipuól sinni yfir bökum beirra.
Hann hætti að masa, hann söng ekki leng-
’ Uann sökkti sér niður í hugsanir sínar.
JÞegar þeir komu upp á hæðina og halla
°k undan fæti aftur, var komin nótt, en
61111 Sast ekkert til bæjarins. Nístandi kald-
Ul vindur næddi yfir engin. Stöku ský liðu
fyrir fjaíísbrúnirnar, frostkalt og
1 himinhvolfið virtist skýrast og hefj-
ast ofar. Brátt tóku kuldalegar stiörnur
a tindra, og andrúmsloftið var líka orðið
Un kaldara. Hestamir ösluðu hægt og
Uæstum því eins og llífvana áfram gegn-
Um íorina.
V’íT^láðu * t>a- Hertu á þeim, segi ég!
1 hrjósum til bana! öskraði skattheimtu-
maðurinn vonskulega.
O^ra hrópaði eitthvað hirðuleysislega
lesta sinna og sveiflaði syfjulegri svip-
1 yfir höfðiuro. þeirra, en þeir drógu
.c ^ninn áfram á sama þreytulega brokk-
UU’ eins og þeir hefðu ekki heyrt neitt.
irch n^ra Var ^ug,3a um vesahngs Stano-
• sem átti fyrir sér að missa rúginn
sinn
undir mælikvarða skattheimtumanns-
s snemma í fyrramálið.
^a^ varst þú, sem ókst óhamingjunni
SeU?að heim, Ondra, mundi Stanoycho
heh n Vl^ hann, og þegar hann hafði út-
Onn eiSkJU hjarta sínu, mundi hann bjóða
la ah setjast við matborðið með fjöl-
br Unnh og svo mundi hann sennilega
arJSra * grat- Já, hann mundi alveg áreið-
Va ^ara S^áta. Hjarta Stanyoycho
1 viðkvæmt, það vissi Ondra.
•tlr
ann varð að finna eitthvert ráð til ,að
hjáln
°cho ^ VesahnSs manninum, gera Stany-
^ax01^ Um koma korni sínu undan
Urn nóttina og hreinsópa hlöðugólf-
He
1 M I L
ISBLAÐIÐ

ið. Að öðrum kosti vrði h.ann að svelta allt
næsta ár. Já, eitthvað varð hann að gera!
kkert var að sjá nema forin — djúp,
leirkennd for. Vegurinn hvarf út í mýr-
lendið og lá til einskis staðar, aðeins út
í meiri for.
Ondra tók í taumana og stöðvaði hest-
ana.
— Ég er hræddur um, að við séum að
villast, herra skattheimtumaður! Piltur-
inn horfði hugsandi út í myrkrið.
Skattheimtumaðurinn horfði rannsak-
andi augum á ekil sinn. Af andliti hans
voru horfin öll merki um hina fyrri gaman-
semi hans.
— Gáðu nú að þér, drengur, að öðrum
kosti ábyrgist ég ekki afleiðingarnar! Þú
færð hýðingu svo um munar!
Ondra kippti í taumana, sveiflaði svip-
unni og hrópaði:
— Haldið þér yður nú fast, herra skatt-
heimtumaður!
Langt framundan blikuðu Ijósin í bæ-
num. Fjarlægt bergmál barst þeim til
eyrna. Nokkrum metrum hægra megin við
þá glampaði á spegilslétt vatn í stórum
polli eins og á perlumóur. og þangað sneri
vagninn.
— Hvað er þetta þarna? spurði skatt-
heimtumaðurinn.
— Það er mýrarfláki, herra skattheimtu-
maður. Vegurinn liggur beint yfir hann,
en vatnið er mjög grunnt. svo að þér skul-
uð ekki vera hræddur. Það eru aðeins
nokkrir pyttir í honum hér og hvar, og
ég er vanur að geta sneitt að mestu leyti
hjá þeim, hvort sem ég ek eða fer fót-
gangandi. Hott, hott, herrar mínir! Hald-
ið þér yður nú fast, herra skattheimtu-
maður!
Hestarnir stigu út í kalt vatnið, þar sem
alstirndur himininn blasti við þeim eins
og í spegli. Þeir hreyfðu sig því hægar og
varlegar, þeim mun dýpra sem tjörnin
209