Heimilisblaðið - 01.03.1979, Síða 19

Curzon með grimddarlegn augnaráði. Eitt
augnablik leit út fyrir, að hann mundi
verða gripinn af einu af hinum hræðilegu
veiðiköstum sínum, en svo breytti hann
11 tu svip og brosti undirförulslega.
„Það er hyggilegt af þér, að taka ekki
aUt of ótvírætt til orða,“ sagði hann. „Það
Sseti hæglega einhver komið og stolið fal-
le&a fuglinum þínum frá þér“.
Curzon hafði dregið hinn hárbeitta hníf
sinn úr belti sínu til að skera bita af fas-
ana handa Hermínu. Hann greip svo fast
Utti hnífskeftið með höndinni, að hnúarnir
hvítnuðu, en annars lét hann sem hann
hefði ekki heyrt þessi orð Barboza.
Barboza studdi hinum þunga olnboga
sínum á borðið og horfði fleðulega á Jay.
„Hvað mundir þú segja við því, ef þér
V0eri stolið, litla vina?“ sagði hann.
Djúpur roði, sem breiddist yfir andlit
Ungu stúlkunnar, gaf greinilega til kynna
viðbjóð hennar. Þegar henni að lokum
^ókst að koma upp nokkru orði, titraði
vödd hennar vegna hinnar innibyrgðu
gi'emju.
>,Mér hefur einu sinni verið stolið,“ svar-
aði hún, „og mér geðjast ekki á nokkurn
hátt að því.“
Ræninginn ætlaði að halda áfram sam-
Cdinu um þetta efni, en í þessum svifum
var borið til hans fat, sem á var gríðar-
stór, steikt kalkúnhæna. Hann varð svo
heillaður af þessari sýn, að hann bandaði
uPp höndunum af hrifningu og gaf þjón-
ustustúlkunni merki um, að hún skyldi
Setja fatið fyrir framan hann.
„Dásamleg sjón!“ sagði hann. „En —“
bætti hann við og sneri sér með hinu við-
•>.ióðslega brosi sínu að ungu stúlkunni, „ég
Se annað, sem er miklu dásamlegra!" Hann
rak upp hrottalegan hlátur og dró upp
l^ngan hníf frá belti sínu. „Ég fyllti hana
M koníaki, þangað til hún dansaði sig
óauða,“ sagði hann. „Augu yðar munu
^afa sömu áhrif á mig, ef ég gæti mín
heimilisblaðið
ekki.“ Hann tók að rista fyrir á kalkún-
hænunni. „Viljið þér fá bitann næst brjóst-
beininu?“ spurði hann.
Jay kinkaði kolli hjálparvana. Hún
treysti ekki röddu sjálfrar sín.
„Senora da Luz langar í bita af hvíta
kjötinu," skaut Curzon inn með hvassri
röddu, í von um að geta dregið athygli
ræningjans frá Jay.
„Nei, nei!“ sagði Hermína með hálf-
kæfðri röddu. „Ég hef ekki lyst á neinu.“
„Þá verður þú að minnsta kosti að láta
svo sem þú borðir,“ sagði Curzon lágt.
Barboza beygði sig yfir diskinn hjá Jay
og gaf engum öðrum gaum.
„Ég gæti gefið þér kalkúnssteik á hverj-
um degi vikunnar, eða hvað annað lostæti,
sem þú kynnir að óska þér,“ sagði hann
með mjög smeðjulegri röddu.
Jay leit á Curzon með flóttalegu augna-
ráði, en hann svaraði því, án þess að svip-
brigði sæust á honum, með því að hrista
höfuðið lítið eitt. Hann sjálfur leið allar
kvalir vítis við þá tilhugsun, að Jay Coulter
skyldi verða að þola andstyggilega ást-
leitni ræningjans, án þess sjálfur að geta
hjálpað henni. Þetta var óbærilegt eins og
það var, en það gat orðið þúsund sinnum
verra. I bráðina lét Barboza sér nægja
að segja klunnaleg hrósyrði við hina fögru
borðdömu sína, og meðan hann hélt sér
að öðru leyti nokkurnveginn í skefjum, gat
Curzon ekki skipt sér af neinu, hversu
mikið sem hann langaði til þess. Þau vógu
salt á brún hyldýpisins, og hin minnstu
mistök gátu orsakað tortíminguna.
Fas Jay stirðnaði, þegar hún sá svipinn
á Curzon, og kuldalegt bros var á andliti
hennar, þegar hún sneri sér að Barboza.
„Mér þykir það mjög leitt,“ sagði hún
með allri þeirri stillingu, sem hún gat lagt
í röddu sína, „en mig langar ekki í kalk-
únshænu — né nokkuð annað sem á borð-
um er.“
55