Heimilisblaðið - 01.03.1979, Síða 26

una og þrýsta henni að sér. Hún varð í
hans augum dularfyllri og dularfyllri með
hverri stundinni, sem leið. Hann skildi
ekki, hvað orsakað hafði þessa breytingu
í framkomu hennar gagnvart honum. Hann
vissi aðeins, að hún gerði sitt ýtrasta til
að styrkja o ghjálpa honum, án þess að
hugsa um það, að með því stofnaði hún
lífi sjálfrar sín í hættuu. Framkoma henn-
ar í salnm, þegar atburðirnir fóru að verða
örir, var blátt áfram dásamleg, og með
hinu einbeitnislega framtaki sínu hafði
hún sýnt snarræði og hugrekki, sem marg-
ur karlmaður hefði mátt blygðast sín fyr-
ir.
Curzon fann þetta fremur en hann hugs-
aði það. Hann átti nóg með að velta því
fyrir sér, hvað nú skyldi gera. Nú reið á að
vera snar í snúningum. Að dæma eftir ó-
hljóðunum neðan úr salnum voru ræningj-
arnir nú að ryðjast upp stigann. Þeir
fyrstu voru þegar komnir upp, þeir höm-
uðust á huurðinni og öskr-uðu hin hræði-
legustu ógnunarorð.
Curzon greip í handlegginn á Jay og
leiddi hana með sér eftir ganginum. Við
fyrstu beygjuna voru þau nærri dottin uum
Herminíu.
Á flóttanum hafði Mexicó-stúlkan látið
bugast af ótta sínum og sífelldri taugaæs-
ingu. Nú lá hún endilöng á gölfinu og við
hliðina á henni stóð hinn tryggi Apache,
reiðubúinn í bardaga og hárin rísandi á
hryggnum. Hvítu munnhárin hans voru
blóðug eftir árásina á nef Barboza og hann
urraði lágt og reiðilega og fetti upp á trýn-
ið, svo að sá í litlu, en sílhvössu tennurnar.
Curzon ýtti honum til hliðar og laut nið-
ur yfir Herminíu.
,,Hvað genguur að?“
Unga stúlkan stundi og hristi sitt svart-
hærða höfuð.
„Það gengur ekkert að henni — hún er
aðeins máttlaus af hræðslu".
Jay ýti Curzon til hliðar, tók í Hermin-
íu og reisti hana á fætur. Hún hristi hana
duglega. “Hertu upp hugann, Henninía!
Stattu á fætur! Þú getur ekki verið þekkt
fyrir að hefða þér svona. Ef þú vogar að
detta aftur, ef þú lætur þig svima eða tek-
ur upp á einhverju þvílíku ámóta heimsku-
legu, þá fleygi ég þér niður til þessara o-
freskja. Hefurðu skilið þetta?“
„Já, já —“ kjökraði Herminíá. „Ég skal
gæta mín — hjálpið þið mér bara —- Þ^
megið ekki skilja mig eina eftir — —•*
„Það lætur enginn sér detta í hug, að
skilja þið eina eftir, ef þú hættir þessu
væli undir eins!“ svaraði Jay Coulter
hörkulega. „Komið hérna og hjálpið mér,
bætti hún við og sneri sér að Curzon. Hún
tók sjálf með ekki allt of mjúku taki undii'
annan handlegg ungu stúlkunnar. Á þenna
hátt leiddu þau hana eftir ganginum. Fyrir
enda hans var gluggi, sem stóð opinn og
engar járnstengur voru fyrir.
Nóttin var þögul og laða tunglskin. Fyi'-
ir neðan sáu þau litlar veggsvalir og legnra
buurtu garðinn með hinuum breiðu og
reglulegu mannvirkjum, flísalögðum gang-
stéttum og skipulegum trjáþyrpingum ug
runnuum, sem allt virtist einkennilega ó-
raunverulegt í skygnduum ljóma nætur-
innar. Að baki sér, í hinum enda gangs-
ins, heyrðu þau þungar drunur og rugl-
ingslegan, ffjarlægan hávaða margra
radda. Ræningjarnir voru að reyna að
brjóta upp hurðina og enn þá hafði eng-
inn þeirra komið í ljós niðri í garðinum.
Framhald-
62
HEIMIL ISBLAÐlP