Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Síða 58

Þegar hin flakandi sár mín voru gróin, fór eg raunamæddur
að ganga um þenna dal, sem eg var nú kominn í. Hitti eg þá
margt fólk og stóð líkt á fyrir því öllu eins og mér, allir
komnir sömu leiðina og allir voru að rekja raunir sínar.
Við vorum í landi sorgarinnar, sögðu þeir.
Allir vildu komast þaðan burtu. En öðrumegin voru hengi-
ílug reiðinnar, hinumegin fossandi fljót. Sumir höfðu i hefnd-
arhug ráðist aflur upp bergið — en eftir slullan tíma komu
þeir aflur mölbrotnir þarna niður. En á fljótinu voru þau
álög, að hver sá sem reyndi að komast yfir það og bar ekki
þrjár manneskjur með sér, liann drukknaði í því. Fáir treystu
sér til þessa fyrir slraumhörku íljótsins.
Eg fann að eg gal ekki lifað þarna lengi; svo tók eg gamlan
lauíléltan vesaling á bak mitt, aðra tvo undir hendur mínar.
Og eg óð út í fljótið.
Þá heyrði eg aftur söng vatnadísanna:
Hér er liylur sjálfsafneitunarinnar. Hér eru fossaföll sann-
leikans. Iiér eru flúðir örðugleikanna, — sungu þær. — Og eg
komst yfir fljótið eftir nokkra þrekraun. Vesalingarnir fóru að
þakka mér og fengu mér sína dýrindis perluna hvor.
Eg horfði hugfanginn á perlurnar og þá mundi eg loks eftir
því, að eg hafði verið sendur að sækja perlur.
Og lieimþráin greip mig.
Eg var þá fræddur um það, að ættland mitl væri liinu-
megin við fjallið.
Það úði og grúði af fólki, sem var á Ieiðinni upp íjallið.
Það var torsótt leið. En þar var sífelt sumar og sól. Hver
hjálpaði öðrum upp brekkurnar; enginn komst þar neitt
óleiddur, eða án þess að leiða annan. Þella var land kær-
leikans.
Loks konnimst við upp á fjallsbrún.
56