Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Síða 59

Og hvílíkl úlsýni blasli þá ekki við manni! Frjósamt land
sólhlýju vafið og morgunroðablær yfir öllu. Eða að lita aftur
— yfir lönd lífsins! Þetta var land hugsjónanna.
Eg sá þá sólarhlið heimkynnis míns og ílýlti mér þangað.
En þar fékk eg þau boð, að eg gæti ekki komið inn fyrir
liliðið fyrri en eg kæmi með þig — þú og eg værum eitt.
Eg lirygðist af þessu í fyrstu, — að þurfa að snúa við, þegar
eg var nærri kominn heim. Og þú varst sá sem hrintir mér
niður í gljúfrin forðum.
En nú er eg kominn hingað aftur; ekki um hengiflug reið-
innar, enginn kali er fratnar í mínu brjósti. Eg finn það í
hjarta mínu, að þú ert eg og eg er þú. Vertu ekki hræddur þó
að þú sjáir mig ekki ælíð. Eg er með perlurnar dýrmætu; eg
skal hjálpa þér — líf mitt liggur við«.
Nú tók veran yndislega mig í faðm sér og vafði mig sól-
hlýjum örmum; en mér fansl eg missa fólfestu. Og eg ieið
í fangi verunnar í sæluhrifningu — upp í ylgeislalönd kærleik-
ans, um purpuralönd hugsjónanna.
Og þá sá eg yfir lönd lífsins, yfir dal sorgarinnar, ylir
hraungljúfur reiðinnar. Maður var að klifra upp bergið. Eg
sá hann, þó að myrkrið vefðist utan um hann og þó að hann
væri sjálfur jafn svarlur og myrkrið undir bergsillunum.
O, veil Eg þekti hann. Það var Sleinn frændi minn, sem eg
flæmdi eitt sinn af bújörðinni sinni. Eg skildi, að nú ætlaði
hann að finna mig; og fór þessa leið!
Eg vildi ekki horfa lengur á þella. Halda bara áfram inn í
sólarlöndin.
»Nei, nú förum við heim til þin aftur«, sagði förunaulur
minn. »Taktu hughraustur á móti afleiðingum verka þinna; og
mundu: eg er þú, þú er! eg«.
Og eg var einn eftir rélt innan við landamæri höfuðbóls mins.
8
57