Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Síða 82

maðurinn er enn þá mjög eigingjarn eða hefur ekki geiað
gert sér nema barnslegar og ófullkomnar hugmyndir um
guð og tilveruna. En hvað um það? Bænin verður samt
sem áður til þess að þoka honum í áttina til guðs. I’ess her
sem sé að gæla, að það er eklci guð, sem þarfnast bænar-
innar, heldur mennirnir, sem biðja hennar. í görnlu aröbsku
kvæði er þessi frásaga:
»Móse heyrði hjarðsvein einn biðja einhverju sinni á
þessa leið:
»Ó, þú almáttugi guð! Láttu mig sjá þig, svo að eg geti
þjónað þér. Eg skal þvo skóna þína, kemha hár þitt og
sækja mjólkina fyrir þig.«
Móse ávílaði hjarðsveininn fyrir slíka bæn til guðs, þar eð
guð þarfnaðist ekki slikrar þjónustu. Hjarðsveinninn hrygð-
ist mjög við ávítur spámannsins og ráfaði dapur í bragði út
i eyðimörkina. En drottinn kallaði þá á Móse og mælli:
»Hvi rekur þú þjóna mína frá mér? Eg göfgast vissulega
ekki né verð dýrðlegri við bænir mannanna eða lofgerðir,
en þeir göfgast og öðlast hreinna hjarlalag fyrir bænir sinar.
Eg lít ekki á hið ytra né hin einfeldnislegu orð þeirra,
heldur að eins á hugarfarið og hvort hjarla þeirra þráir að
nálgast mig í auðmýkt og trú.«
Allir miklir andlegir leiðtogar hafa kent lærisveinum sín-
um að lyfta hug sínum í bæn til höfundar tilverunnar. Það
sýnir ef til vill einna Ijósast hvert gildi bænin hefur, því að
það má ganga að því vísu, að þeir kunni flestum öðrum
fremur að mela rétt alt það, er tilheyrir hinu andlega lífi.
Kristur kendi t. d. lærisveinum sínum að biðja »Faðir vor«.
Hann hefur auðsjáanlega liaft mikið álit á bænaiðkunum,
enda bað hann sjálfur iðulega.
80