Jólablað félagsins Stjarnan í austri. - 24.12.1918, Síða 87

um getur gefisl kostur á að njóta líkamans, að hann hlýlur
að »leysast upp og verða að ormafæðu«.
Fimta og siðasta ihugunin er rósemis-íhiigunin. Ilann at-
hugar svo að lokum hve háskaleg áhrif órósemin getur haft
í för með sér, ekki að eins á hann sjálfan, heldur og á alla
j)á, sem hann hefur eitthvað saman við að sælda. Hann
virðir fyrir sér gæði jíessa heims — fé og frama o. s. frv. —
og sér j)á hve fallvölt þau eru. Að þvi búnu atlnigar hann
sill eigið líf og án þess að lála eigingjarnar hugsanir komast
að; við það tekst honum að sjá fremur hvað hitt og þella
hefur kent honum og þroskað, í slað þess að líta fyrst og
fremst á, hvernig honum hefur fallið það.
I’egar svo trúmaðurinn hefur iðkað þessar hugleiðingar
með morgunsárinu eða t. d. um hádegisbilið, getur hann
athugað að kvöldi hve vel honum hefur lekist að lifa í
samræmi við þær. Hafi honum lekist það, lætur hann það
verða sér til uppörvunar, en hafi hans betri vitund verið
borin ofurliði i baráttu hversdagslífsins, þá reynir hann að
grafast fyrir áslæðuna og kostar þá jafnframt kapps um, að
verða betur við húinn næst. Fýrsta skilyrðið er að fá taum-
hald á lniganum. Hann er sem ótaminn heslur, er hleypur
hvert gönuskeiðið á fætur öðru. En hann verður samt tam-
inn smátl og smátt, og j)að dngar ekki að æðrast né leggja
árar í bát þótl seint gangi í fyrstu. Hugurinn verður taminn
og stælist við hugsanaæfingar að sinu leyti eins og vöðvarnir
stælasl við líkamlega áreynslu. Og þegar hann er orðinn
hæði stællur og taminn, getur hann horið eiganda sinn,
ekki að eins liálfa, heldur alla leið að hverju því takmarki,
sem hann hel'ur setl sér. Ur því verður hann honum ótæm-
andi blessunarlind, er hann gengur algerlega i |)jónustu hins
sanna, fagra og góða. s. Kr. P.
85