Heimir - 01.11.1905, Side 14

2Ó2
H E I M I K
ööru leyti var alt hljótt. Að baka til rann áin með þungum og
sífeldum nið. En brátt óx brattinn og hamarinn sli'uti fram.
Hann hékk lengi á annari hendinni, leitaði fyrir sér með fætin-
um eftir fótfesti, en niður fyrir sig gat hann ekki séð. Margir,
en sérstaklega konurnar, litu undan og sögðu. að hann mundi
ekki hafa leikið þetta, ef hann hefði átt foreldra á lífi. Hann
náði samt fótfesti, þreifaði svo fyrir sér aftur, ýrnist með hend-
inni eða fætinum, hann misti fótanna, hrapaði til, en náði sér
svo aftur haldi. Þeir, seni voru fyrir neðan, heyrðu hvern ann-
an draga andann. Alt í einu spratt ung stúlka upp, er sat alein
á«steini. Það lék orð á því, að hún hefði lofast honurn þegar á
unga aldri, jafnvel þótt hann væri ekki innborinn þar. Hún
fórnaði höndunum upp mót fjallinu og hrópaði:
„Leifur, Leifur, því ert þú aö þessu?" Öllu folkinu varð
litið til hennar, faðir hennar stóð þar nálægt og leit reiðuglega
til hennar, en hún tók ekkert eftir því. „Ó, komdu ofan aftur,
Leiíur," hrópaöi hún, „mér, mér þykir svo vænt um þig, en
þarna uppi er ti! einkis að vinna."
Menn sáu að það korn hik á hann, en það var að eins um
augnablik, en svo hélt hann áfram lengra npp. Iiann var bæði
handsterkur og fótviss, þessvegna gekk lengi alt vel, en svo fór
hann að þreytast, því hann stanzaði oft. Svo kom lítill steinn
veltandi niöur eins og illur fyrirboði, og allir, sem þarna stóðu,
gátu ekki annað en fylgt honurn með augunum alveg niöur.—
Nokkrir gátu ekki afboriö þetta lengur, en fóru. Stúlkan stóð
enn alein uppi á steininum, veifaði höndunum og rnændi upp.
Leifur náði sér nú í með annari hendinni, en rnisti takið, hún
sá það glögt, hann reyndi að ná sér í með hinni, en misti henn-
ar líka. „Leifur!" hrópaði hún, svo það kvað við í fjöllunum,
alt fólkið tók undir með henni. „Hann er aö hrapa!" sagði
það og fáhnaði með höndunum út á móti honum.bæði karlar og
konur. Hann hrapaði líka, fiutti með sér sand, aur og möl,
hrapaði, sífelt rneð meiri og rneiri hraða. Fólk snéri sér undan,
og þar næst heyrði þaö dynki og skruðninga í fjallinu að baki
sér, og svo eins og eitthvað þungt liefði fallið niöur, líkast stór-
um votum moldarhnaus.