Heimir - 01.03.1911, Qupperneq 4

148
H E I M I 2
vera aft bvrja trúar stn'ö, upplýstara 02; dýpra en voru hreyfinfíar
Wickliffes, Jóhanns Húss, Lúthers eöa Kalvíns. Mikil er sorg
Of( þjáninj; vor er vér sjáum hrynja yfir Oss hina öldnu livelfin*;
er vér álitum oss óhulta undir. Fyrir yöur, sem aldrei hafiö
skoðað ró nversku k/rkjuna sem alla kyrkjuna og sem hafiö
álitið framkomu henuar vera oft haröstjóra kú«un eina,—fyrir
yöur er ekkert undravert við eyöilegging vora, þjáningar vorar,
04 stríð þau er vér verðum að rnæta. Feður yöar 04 þár, jafn-
vel þár. hafiö þekkt sömu þrautirnar, 04 í sveita yöar andlitis 04
táruin hjarta yöar hafiö þér endurreist handa sjálfum yður trúar-
leg skýli, þar sem þér búið í friöi 04 fullir af starfsafli fyrir
þjónustu Guðs og mannkynsins. “I hinni yfirstandandi angist
vorri er vðar reynzla vor hvöt og vor vou.”
Líf og æfistarf Goethes
(Erindi flutlá Menningnrfélags fundi í des. 1910)
Goethe steruiur að allra dómi á hátindi þýzkra bókmenta.
Aldrei. hvorki fyr né síöar, hefir nokkur annar kornist jafnhátt
honurn. Sem skáld er hann heimsfrægur orðinn, en þjóöfrægur
heföi hann aö minsta kosti getað orðið. þó hann heföi ekki ort
neitt; hin vísindalega starfsemi hans hefði nægt til þess að nafn
hans félli ekki í gleymsku á meðal þýzku þjóðarinnar. Þjóö-
verjar sjálfir minnast hans eigi aðeins sem skálds, heldur einnig
sem eins hins fjölhæfasta manns, sem þeir hafa átt. Gáfur
hans voru framúrskarandi miklar, og hjá honum voru sameinaðir
hæfileikar, sem mjög sjaldan finnast hjá einum manni.
Hið bókrnentalega starf Goethes verður ekki skilið nema
að farið sé aftur í tímann, og aðaldrættirnir í bókmentasögu
Þjóðverja skoðaðir. í þeirri sögu eru til tvö tímabil, sem nefnd
eru “klassisku tímabilin”—það er, tvö tímabil, er bókmentirnar
komust á óvenju hátt stig, bæði að vöxtum og ágæti. Hið fyrra