Heimir - 01.03.1911, Blaðsíða 19

HEIMIR
163
skal ég vera þér þakklát fyrir aö þú hefir geyint að segja inér
þetta þar til nú! Fyr heföi ég ekki skilið það.”
“Vissi ég ekki? Slíkt er ómögulegt að segja börnum eða
unglingum. En ég segi nú ekki bara til að segja frá—Hvernig
okkur leiö saman, spyrðu. Hugsaðu þér hann fyrst! Hann
treysti öðrum, en aðrir skildu hann mjög lítið, Nóg af við-
kynningu við fáeina en ekki svo að það veitti honum ánægju.
Affeiðingin var, að þegar honum fanst hann finna samhygö hjá
öðrum, bar hann svo mikið traust til þeirra, að hann varð hlægi-
legur. Væri það í sainsætum, þá drakk hann sig drukkinn eða
réttara sagt gerður drukkinn, og mhti taumhald á hinni ögtýri-
látu lund sinni. Já þú,—jú, ég ætla að segja þér það.—I sam-
kvæini einu gaf stúlka nokkur—hún er nú gift höfuðsmanninum
hérna—gaf honum undir fótinn til að skemta hinum. Hún var
mjög kát og nokkuð fyndin, hún lét sem hún væri dauð-ástfangin
af honum, svo hann fékk aldreinóg af að hlusta á hana og
spyrja hana,ogum leið laumaði hún altaf meira víni í glasið hans;
hún drakk með hnnum og fékk alla til að drekka með honum.”
— “Hamingjan góða, mamma!”
“Veiztu hvernig það endaði? I fjósinu. Þeir settu hann
inn í fjósið, hann aleinan. Hann fékk slag af reiði,—Það var
hún, setn hann sá í gegnum gluggann, þegar hann stóð á ræðu-
pallinum. Það var þá sem hann varð alsgáöur.”
Móðir og dóttir gengu þegjandi. “Þú vissirekkert um þetta
mamma þá? Ekki fyr en seinna?”
“Nei. Heföi ég vitað það, þá held ég aö ég hefði gengið
til hans, tekið í hendina á honum hjartanlega íyrst þegar ég sá
hann.”
“Eg líkamamma!”
“Eftir sainbúðina við hann hefi ég hugsað svo inargt. Eg
held, skal ég segja þér, að stórgáfaðir menn séu svona fullir af
trausti og svona óviðráðanlegir. Þess vegna er það svo mikið
undir öðru fólki og kringumstæðunum komið, hvernig þeim
farnast. En umfram alt undir því komið að þeir fái hjálp frá
konu. Þeim farnast eftir því hvernig hjálpin er.