Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 34

192
Stephan G. Stephansson:
l IÐUNN
Á sama stað kirkjan og kotið
sem kunningjar dauðtryggir þrautbiðu mín.
En hvar eru börnin á bænum?
Varð bernskan að fránuma umskifting þar?
Er tyrft undir torfunum grænum
all tilhugalíf okkar, sveit mín, sem var?
Sjá, kirkjan er auðari en áður,
sem uppgefin sé hún á framleiddra vörn;
sá kórbekkur hruninn og hrjáður,
sem hnésetti forðum oss spurninga-börn. —
Þið krókbekkjar-krakkarnir léttir,
æ, hvar eru svörin vor — já vor og nei,
vor kepni, vor iðrun á ettir
um aðhlægni að þessum, sem kunnu þau ei?
Hver mætir á bæjartúns-bala
og býður í hópinn, til leika við sig?
Hvar hilti eg í hlíðinni smala,
sem hestinum óbeðið skiftir við mig?
Hver grefur upp barnæðis-bögu
og býður að kenna mér, — leynt fór þó sú! —
Hver lánar mér Ijóð eða sögu?
Hver ljær eða gefur mér kertið sitt nú?
IV.
Ha, hæ! Yfir gullunum grátið
við getum sem börnin. Við höfum ei elzt!
við fjörður minn! — Lágt um oss látið
sem landstólpa verði, við kysum oss helzt:
að hjálpast að heygja hann Svaða
í holunni þeirri, sem öðrum hann tók1),
1) Svaöi á Svaðastöðum réð til að lóga iátæku fólki af fóðrum >
hallæri, segir sagan; liafði lekið því gröf, en hné þá sjálfur örendur og
var dysjnður i gryijunni.