Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 48

206
Ágúst H. Bjarnason:
[IÐUNN
gátum að minsta kosti ~í- 220° á Celsíus; nefnist
þetta alkul (absolut nulpunktj. Nú má geta nærri,
að ef eilthvert lífsfrjó væri á ferð um liimingeiminn,
þá mundi það að líkindum ekki fá afborið slikan
kulda um lengri tíma. En segjum þó, að það v^eri
svo vel varið, sem engin líkindi eru til, í glufum
loftsteinsins, að kuldinn næði því ekki, þá tæki ekki
betra við, er það kæmi inn í gufuhvolf einhverrar
jarðstjörnunnar. Þvi eins og kunnugt er, glóðhitna
Ioftsteinarnir þá sakir núningsmótstöðunnar, og nái
glóðhili þessi lifsfrjóinu, eins og öll líkindi eru til,
þá hlýtur það að stikna. En þótt það væri nú svo
heppið, — þótt það lægi svo langt inni i glufum
loftsteinsins, að það gerði hvorki að krókna né stikna,
þá er eftir þriðji og versli þröskuldurinn á vegi þess eftir
sem áður, og það er vökvaleysið. Engin lifandi vera
getur lifað án raka eða vökva til langframa. En nú
er lítt hugsanlegt, að nokkur raki geti verið í loft-
steinunum og sízt til langframa, því að væri þar
nokkur raki, mundi hann gera annaðhvort, að frjósa
i helkulda himingeimsins eða þá að gufa upp jafn-
skjótt og loftsteinninn yrði glóandi. Af því sem nú
hefir verið sagt, er þvi næsla ólíklegt, að lífsfrjó geti
haldist við og borist langar Ieiðir um himingeiminn
frá einni jarðstjörnu til annarar, hvað þá heldur frá
einu sólkerfinu til annars, þar sem það mundi taka
lífsfrjóin full 9000 ár að berast frá næsta sólkeríi
hingað til jarðar.
En enda þólt svo margir gallar séu á þessari til-
gátu, að hún *virðist því sem næst ómöguleg, er þó
skylt að geta þess, að hún er ekki með öllu áslæðu-
laus, því að einmitt tilraunir og atliuganir síðustu
ára hafa sýnt, að ýmsir gerlar og sóltkveikjur þola
miklu meiri hita, kulda og rakamissi en menn áður
höfðu haldið, og auk þess er nýlt all, liið svonefnda
geislaafl eða geislaþrýstingur komið til sögunnar,