Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 4

162
Guðmundur Magnússon:
IIÐDNN
Hvort var ég ei lengur svo vænn sem forðum?
Því viltist þinn bugur frá mér? —
Það eru vist gömul álög,
sem eyjan min fagra ber.
En tröll og illþýði hverfa hömum
og hafa’ á sér ginnandi mynd,
er tæla þarf trúgjarnar sálir
og teygja að glöpum og synd.
Nú leita ég friðlaus um land og sjó,
ég leita þín dag og nótt.
Þú ert ekki’ í ljósinu, elskan min,
því er nú til myrkursins sótt.
Hálfdán prestur, ég heiti á þig
til hjálpar í þessari neyð.
Vísdómi’ og vitsmunum þínum
ég veit muni greiðast leið.
Bergnumin, bergnumin elskan min er,
mitt yndi, mín fegursta rós.
Hjálpa mér, Hálfdán prestur,
því hún er mín von og mitt Ijós.
Fræðum og fjölvizku þinni
falið er ekkert til.
Þú sér gegnum holt og hæðir
og hlustar við bjarganna þil.
II.
SR. HÁLFDÁN.
Hálfdán er þungbúinn, hljóður,
og horfir í gaupnir sér.
»Ég býst við því bóndi minn góður,
að bæn þín sé ofvaxin mér«.