Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 44

202
Alexander Kerensky.
í IÐUNN
mega berjast til þess að geta rekið af sér slvðru-
orðið.
Þelta er ágætt dæmi hinna siðferðilegu áhrifa, er
einn maður getur haft á aðra. En jafnvel eldmóði
Kerensky’s var það ofvaxið að blása þeim anda í
herdeildir Rússa, er dygði. Ekki hafði hann fyr
snúið við þeim bakinu, en ólal raddir í öfuga átt
tóku að láta til sín heyra. Og árangurinn af því
varð sá, að hinir glæsilegu sigrar, sem Rússar höfðu
unnið í Galicíu fyrri liluta júlímánaðar, voru orðnir
að fullkomnum ósigri í lok þess sama mánaðar.
Þá sá Iverensky, ef til vill heldur um seinan,
eftir að liðhlaup í stórum stíl tóku að gerast
deginum tíðari, að ekki tjáði að treysta þessum
siðferðilegu áhrifum einum saman. Og loks lýsti
hann yfir því, að hann ætlaði sér að beita hverju
því ráði, og þar á meðal líflátshegningu, til þess
bæði að bjarga Rússlandi úr gini stjórnleysisins og
firra það gagnbyltingu. En það er hægar sagt en
gerl að hemja örmagna þjóð undir vopnum. Gagn-
byltingin er komin, Kerensky steypl, að minsta kosti
um stund, og alt logar nú í uppreisn og blóðugu
borgarastríði. Pétursborg er sögð í ljósum loga, og
öllu símasambandi slitið við umbeiminn. Vér hljót-
um því að bíða átekta og sjá, hvað setur. En altaf
er óhugur manns að magnast við þessari hryllilegu
stjrrjöld, og manni deltur helzt í hug, að heimurinn
sé að nálgast einhverskonar Ragnarökkur eða — að
þetta séu fæðingarhriðir varanlegs friðar.
Staka.
Stóðu’ öll vopn á verjum manns,
vóðu’ að svipir fornir;
glóðum elds að höfði lians
lilóðu refsinornir. Árni Óla.