Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1918, Blaðsíða 36

194
Stephan G. Stephansson: Tvö kvæði.
i ÍÐUNN
um leið og í austrinu bryddi af sól,
því óskasteins-gersemin líklega lá þar. —
Úr leiflrinu greip hann þann bezta, er að sjá' var.
— En óskasteinn sjálfur í augun ei gengur,
og æskunni virðisl hann lakastur fengur. —
Hann fann, hvernig streymdi nú viljinn og varminn
af vonum og sigrum, um arminn og barminn,
og fangfylli af þrám sínum fyrstu greip sveinninn,
því lljótt skyldi reynast sá óskasteinninn.
Hann bað þess fyrst, að íley hann ælti
í för að sigla vítt um heim. —
En skiplaus var fjörðurinn, ferjulaus höfnin,
og fullsýnt um brigði á vonunum þeim.
Úá æskti hann skógar í skjóllausu landi,
— því skriðan var óðal hans sjálfs þar í landi —
En urðin stóð bólgin og ber, eins og áður.
Næst bað hann um skó, til þess sjálfum sér ráður
liann gæti þó flakkað. En fékk þá ei heidur. —
Úá fleygði hann steininum: »Óheillum veldur
að draga svo gagnslausan grjólklepp í vögu.« —
Hann grýtti ’onum burt sem lygasögu.
III.
Hann stóð hjá nýrri öld og æsku,
í efstu sporum, seinna á tíð. —
Pá ferðbúna skipið á firðinum beið lians,
í fjarsýni blánaði runnur í lilíð.
Hver smali gat brugðið upp ílugskóm á fætur,
þó fjöll væru hnarreist og vorsvalar nætur. —
Og skapraunir unglingsins skjótlega bættust,
nú skildi hann fyrst, hvernig óskirnar rættust:
Þær blessast að lokum sem bæn fyrir öllum!
þó bregðist þeim eina, sem klifar í fjöllum. —
í opinni hönd sá ’ann óskastein glóa,
sem ávalt borið ’ann hafði í lófa. 1917.