Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Qupperneq 51

IÐUNN
Húsiö hennar Eulalíu.
141
ritað yl<kur uni það? Ég skildi hann svo, að þið munduð
vænta mín hingað um þetta leyti í dag«.
»Það er rétt«, svaraði gamli maðurinn, »við áttum
von á yður«.
En ekki fór hann lengra út í málið, og hjónin litu
aftur vandræðalega hvort á annað. Hún hneigði höfði
eins og í leiðslu og leit til jarðar.
»Sjáið þér til, herra minn«, hóf gamli maðurinn máls,
eins og hann ætlaði nú að skýra málið betur; »sjáið
þér —«, en þá fataðist honum málið, starði út í loftið
og kom engu orði upp.
»Húsið er ef til vill þegar leigt«, sagði ég.
»Ónei, það er ekki búið að leigja það«, mælti hann.
»Það væri bezt fyrir þig að sækja lykilinn«, mælti þá
konan með döpru bragði og leit enn til jarðar.
Hann gekk þyngslalega til baka heim að býlinu.
Meðan hann var í burtu, stóðum við þögul við dyrnar,
konan sífelt að núa saman höndum í einhvers konar fáti.
Ég reyndi að vekja samræðu við hana, fór einhverjum
orðum um það, hvað hússtæðið og útsýnið væri yndis-
lega fagurt. Hún játti því í hálfum hljóðum, kurteislega,
en þreytulega, og þótti mér ekki fýsilegt, að fara lengra
út í þá sálma.
Eftir stundarkorn kom maður hennar með lyklana;
síðan fylgdu þau mér þögul um húsið.
Á lægsta gólfi voru tvær fallegar viðhafnarstofur, og
yndislegt eldhús með breiðum arni úr slípuðum, rauðum
tígulsteini, reykháf úr sama efni, og gljáandi pottar og
pönnur úr kopar. Húsgögnum öllum í viðhafnarstofunum
og borðstofunni var smekklega fyrir komið á franska
vísu, og gluggarnir vissu gegn sólu og ilmi blómanna
úti í garðinum. Ég lét ótvírætt í ljós aðdáun mína, og
um leið virtist öll framkoma gömlu hjónanna taka smátt
Iðunn XI. 10