Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Qupperneq 54

144
Húsið hennar Evlalíu.
IÐUNN
aði til að halda herberginu í því ástandi sem það nú
væri í, skyldu þau í öllum bænum gera það.
»Þakka yður fyrir, þakka yður mjög vel fyrir. Konan
mín verður yður þakklát*, mælti hann.
Enn ókum við stundarkorn þögulir. Alt í einu sagði
gamli maðurinn: »Þér eruð fyrsti leigjandinn okkar. Við
höfum aldrei leigt húsið fyr«.
»Það er svo. Hafið þið átt það lengi?« spurði ég.
»Ég bygði það, ég bygði það fyrir 5 eða 6 árum«,
sagði hann, og eftir stundarþögn bætti hann við: »Ég
bygði það handa dóttur minni«. Röddin hljóðnaði, er
hann mælti þetta. En auðheyrt var, að þetta var að eins
byrjun, hann langaði til að segja meira.
Ég lagði eyrun við, og ýtti undir hann að halda áfram.
Alt í einu hófst hann máls og sagði: »Þér sjáið,
hverskonar fólk við erum, konan mín og ég. Við erum
ómentuð bændahjón. En hún dóttir mín«, — um leið
lagði hann höndina á kné mér og leit framan í mig
með alvörusvip — »hún dóttir mín, ég verð að segja það,
var eins fíngerð og atlask, eins fíngerð og kniplingar«.
Síðan sneri hann sér að hestinum, og ók nokkra
stund án þess að mæla orð, en einblíndi á eyru hests-
ins. Þá tók hann aftur til máls og sagði: »1 öllu þessu
bygðarlagi var engin yndislegri stúlka en dóttir mín«.
Hann bar ótt á, með grátstaf í kverkum, og eins og
hann væri að tala fremur við sjálfan sig en mig. »Hún
var fríð sýnum, ljúf í skapi og hafði notið hinnar beztu
mentunar í klaustri hins »Helga Hjarta« í Rúðuborg.
Um sex ára bil, frá tólf ára aldri til átján ára, stundaði
hún nám í klaustrinu. Hún kunni ensku, herra minn, —
tungumálið yðar. Hún fékk verðlaun fyrir sögunám og
slaghörpuspil; enginn jafnaðist þar á við hana«. Svo
spurði hann alt í einu með talsverðum ákafa: »Var