Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Síða 57

IÐUNN
Húsið hennar Evlalíu.
147
bar að. Hann kinkaði kolli og mælti háum rómi: »Það
gengur að óskum; herrann felst á tillögu okkar«. Gamla
konan greip hendur mínar og kreisti fast að þeim; svo
mjög komst hún við. »Herra minn, ósköp eruð þér
góður«, mælti hún. Hún lyfti höfði og leit framan í mig.
En mér var ómögulegt að standast þau augu. Frá þeim
augum leiftraði slík hrygð, lotningarfull, heilög hrygð,
að mér þótti næst ganga helgisaurgun að horfa á hana.
Með gömlu hjónunum og mér tókst góð vinátta þessa
þrjá mánuði sem ég var leigjandi þeirra. Frú Leroux sá
um alt er ég með þurfti með móðurlegri umhyggju. Báð-
um hjónunum var ljúfast, eins og gamli maðurinn hafði
sagt, að tala um dótturina, og ég hygg ég geti sagt með
sanni, að ég hafi aldrei látið mér leiðast að hlusta á
þau. Þessi djúpa sorg þeirra og stöðuga umhugsun um
dótturina gat mér ekki annað en þótt bæði fögur og
átakanleg. Og einkennilegt var það að þýður og ljúfur
andi stúlkunnar, eða eitthvað í ætt við hann, virtist hver-
vetna vera nærri í húsinu, sem elskan hafði bygt handa
henni, án þess að gruna að dauðann mundi bera að
jafnskjótt og því væri lokið, og kalla hana burtu. »Ó,
það er okkur sönn gleði, herra minn, að þér létuð okkur
eftir herbergið hennar*. Þessi og því um lík orð þreytt-
ust gömlu hjónin aldrei á að endurtaka. Dag nokkurn
fór frú Leroux með mig upp í herbergið og sýndi mér
fallegu fötin hennar Evlalíu, skrautgripi hennar, bækur
hennar, þar á meðal skrautlega bundnarbækur, er hún hafði
þegið að verðlaunum í klaustrinu. Oðru sinni sýndi hún
mér nokkur af bréfum Evlalíu, og spurði mig, hvort rit-
höndin hennar væri ekki fögur og bréfin sjálf vel stíluð.
Hún sýndi mér myndir af henni á öllum aldri, lokk úr