Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Síða 61

IÐUNN
Húsið hennar Evlalíu.
151
er miskunnsamur. Smátt og smátt tókst þeim að líta á
sína fögru blekking sem væri hún veruleiki, og skapa
sér með því hugarfró. Þann veg voru þau ekki krafin
þess, að drekka sorgarbikarinn alveg í botn. Sorginni
héldu þau að vísu fastri, en hún varð þeim að fjársjóð,
dýrmætari en skírt gullið.
Var það blekking? Var það veruleikur? Eg hygg
jafnvel að til séu hugsmíðar, sem eru ekki blekking —
hugsmíðar, sem eru meðaumkunarbros sannleikans sjálfs,
til þess fallin, að létta oss byrðar lífsins.
Sig. Gunnarsson þýddi.
Bjargabrúður.
Margt í myrkrum er hulið,
sem mannsaugað fær ekki greint.
Margt í djúpum er dulið,
sem drótt fær ei skynjað né reynt.
Eg sit hér á gullstóli glæstum,
gullhlekkjum bundin ég er.
A gullið hér glittir í hrúgum,
sem glampandi maurildi’ á ver.
Hlekkurinn gullni og harði
höndina smáu mer;
en sárara særir mig innra
sorgin og hjarta mitt sker.