Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Side 62

152
Bjargabrúður.
IÐUNN
Ég nístist af náköldum hrolli,
en negg mitt er logandi bál.
Ég skelfist við uglunnar ýlfur,
hið afskræmda bergvættamál.
Dagur er dapur sem nóttin,
því dimt er í bjarginu hér.
Ég sé ekki sólina rísa,
ég sé ekki stjarnanna her.
Sumar og vetur fer saman,
því sóldægrin hverfa mér löng.
Ég heyri’ ekki lindanna ljúfa nið,
né lokkandi fuglasöng.
Ég sé ekki blómin hin blíðu,
sem brosa um miðsumartíð.
Ég finn ekki ilmgrasa angan;
alein ég þreyi og bíð.
Ég viltist um stund frá þér, vinur!
og veik var mín trygðin þá.
Af töfrum og gjörningum glæptist;
gjalda þess þunglega’ ég má.
Gullið mig ginti og tældi.
Ég gleymdi þér. Það var mín synd.
En bergrisinn blakki og ljóti
mér birtist í ljósengilsmynd.
Agnar! þú fullhuginn frækni,
fetaðu’ í bjarganna skaut,