Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Síða 80

ÍÐUNNI
Guðmundur gamli.
Oft hefi eg hugsað um hann. í barnsminningum mín-
um stendur hann svo Ijóst fyrir hugskotsaugum mínum.
— Eg sé hann núna svo glögt í svörtu vaðmálsfötunum
sínum og með barðastóra hattinn svarta. Fötin hnept upp
í háls með stórum, kúptum, mósvörtum hnöppum. Hann
er hár og digur. Andlitið stórt; breitt, hátt enni og nokkr-
ar djúpar hrukkur í. Nefið stórt og blátt að framan eins
og væri það lítið eitt bólgið. Augun módökk, snör, en
augnaráðið þó óhikað. Kinnarnar sléttar með svörtum
skegghýung á. Hárið svart og fellur á herðar niður.
Hendurnar stórar, lítið eitt kreptar, með stórum þrútn-
um æðum á handarbakinu. Fæturnir stórir og á þeim
eru djúpir leðurskór og hvítir eltiskinnsþvengir sívafðir
yfir ristina. —
Endurminningarnar flytja mig aftur í tímann og rifja
upp löngu Iiðið atvik. —
Eg sé hann, þar sem hann situr á rúminu heima —
einu baðstofurúminu — rær út á hliðarnar og raular sí-
felt sama vísupartinn.
Eg stend fyrir framan hann, — svolítill telpuangi á’
bláum kjól. En mig langar til að heyra vísuhendingarnar
betur, færi mig því nær. Eg er dálítið niðurlút, því að
eg skammast mín fyrir forvitnina; eg býst við, að hann
taki ekki eftir mér, ef eg horfi niður á gólfið. ]ú, orða-
skilin heyrast, þó er málrómurinn dimmur og óskýr:
„Þú ert best at öllum
Sigga litla mín“.
Þetta er margtekið upp, aftur og aftur. Hver var þessi;
Sigga litla? Og hversvegna kvað hann alt af þaðsama?
Nú var forvitni minni nóg boðið. Eg hleyp til ömmu.
minnar, — því að blessunin hún amma mín veit alt —