Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1927, Qupperneq 81

IÐUNN
Guðmundur gamli.
171
og spyr hana: »Hversvegna kveður hann Guðmundur
gamli alt af þetta sama:
„Þú ert best af öllum
Sigga litla mín“.
Amma mín tekur mig upp í kjöltu sína, strýkur hárið'
frá augunum á mér og segist nú skuli segja mér sög-
una af Guðmundi gamla, —:
Hann Guðmundur, sem við köllum nú gamla, var einu
sinni ungur og laglegur piltur. Hann hafði þá fjörug,
dökk og tindrandi augu, andlitið var unglingslegt, og
laglegt, hann var líka bæði karlmannlegur og djarflegur,
enda var þá altalað, að þau væru trúlofuð, Ásta á Fjalli
og hann, hún sem þótti þá bestur kvenkostur sveitar-
innar; hún var bæði lagleg, góð og gáfuð og átti í
vændum að erfa allar reiturnar hans Olafs gamla föður
síns. En þau áttu nú ekki að verða hjón. Einu sinni sást
Guðmundur koma frá Fjalli á áliðnum degi. Þá var
honum brugðið. Hann var stórstígur og þungstígur og
augabrýrnar slúttu svo fram í augun, að lítið sá í þau,
en þeir sem sáu í augun á honum þá, sögðu að þau
hefðu spúð eldi. —
Sunnudaginn eftir var lýst með þeim Ástu og Þór-
arni í Dal, og að mánuði liðnum voru þau gefin saman.
Brúðurin var sögð hljóð, enda var álitið, að hún hefði
tregað Guðmund. Sex mánuðum síðar átti Ásta barn;
það var stúlka og kölluð Sigríður. Hún var ekki lík
Þórarni og lítið móður sinni, en margir þóttust sjá svip
með henni og Guðmundi. —
Eftir þetta sást Guðmundur aldrei þar í sveitinni; þá
flutti hann sig hingað í Hlíðina. Einu sinni kom hann
að Fjalli, þá var Sigga litla þriggja ára, foreldrarnir
voru í kaupstað. Þá hafði hann tekið Siggu litlu og
verið svo ósköp góður við hana. Síðan hefir hann löng-
um heyrst kveða þetta:
„Þú ert best af öllum
Sigga litla mín“.