Kirkjuritið - 01.02.1935, Qupperneq 14

70 Ásm. Guðm.: Oxfordhreyfingin nýja. Kirkjuritið.
sátta við óvini eða andstæðinga, biðja fyrirgefningar á
kulda, kæruleysi og illvilja. Þetta er ekki unt nema með
því að rísa gegn sjálfselsku og stærilæti. Slíkt á ekkert
skylt við meinleysi, sem telur menn engan rétt eiga til
að verja sjálfan sig né sæmd sína, heldur er fullkom-
in óeigingirni i þvi fólgin, að menn afneiti gjörsamlega
öllum síngjörnum fýsnum, sem i lijartanu búa, og heyi
stríð við alt, sem af þeim rís, hugsanir, orð og verk. Hún
er sigur á þeirri stefnu, sem félagslífið mótast af, sigur
í baráttunni fyrir tilverunni, þar sem hver er sjálfum
sér næstur og skarar eld að sinni köku. Hún er undur,
Guði að þakka, og fellur eins og vorregn yfir þyrsta
jörð.
Hvar sem óeigingirnin fær að ráða, ummvndast lífið
frá rótum og kærleikanum, æðstu siðg'æðishugsjóninni,
er búið rúm. En gegn henni hrjóta mennirnir mest.
Dómgirnin um aðra er höfuðsynd. Menn segja það
um aðra, sem þeir vilja ekki segja við þá. Þeir gagn-
rýna vægðarlaust framkomu annara og dæma það hart
hjá þeim, sem þeir eru sekir uin sjálfir. Þeir eru likir
Fariseunum, sem vildu fá Krist til að sakfella Iiórkon-
una. Öfund, mikillæti, þröngsýni og vanstilling eyða
kærleikanum í brjóstum þeirra. Það er gullvæga lífs-
reglan, sem ein fær læknað þessi mein, ef leitast er við
að fylgja henni heilum huga: „Alt sem þér viljið að
mennirnir gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra“.
Og kærleikshugsjónin er fullkomin bæði að eðli og upp-
runa, því að hún er frá Guði komin og hann gefur
máttinn til þess, að stefnt sé í áttina að henni.
Þetta fernt, einlægni, hreinleiki, óeigingirni og kær-
leiki, á þá að einkenna líf þeirra, sem gengið hafa Kristi
á hönd. Það eru geislar frá sömu sól.