Kirkjuritið - 01.02.1935, Side 26

82
Gísli Sveinsson:
Kirkjuritið.
„umsteypta“ erindi hljóðar svo (jólasálmur): „í dag
vér hátíð höldum í helgri gleði og þökk, og himnaföður
prísa vor hjörtu harnsleg klökk. Vér fögnum vorum
meistara, mannsins blíða syni, livert minsta barn sem
gjörði um eilífð sér að vini“. Til samanburðar annað
erindi úr sálminum (4.), sem ekki liefir verið breytt:
„Ó mahnleg sál! þú mæðist og leitar langt um skaml,
þín lausn er friður hjartans, ei lieljar aflið ramt. Hann
skildi frið sinn eftir, að allir mætti finna, um eilífð ró
og blessun og stríði jarðar linna“. Menn geta dæmt á
milli.
Ólína Andrésdóttir, sem og átti einn sálm (nr. 725),
kærir vegna breytinga, mjög óverulegra: í 3. versi er
„hugarstyrkur“ breytt í „andans styrkur“, sem fer bet-
ur vegna rímsins; i 5. v. „Hann vegur eins hinn vesæla’
og hinn smáa“ fyrir „H. v. e. hinn vesæla og smáa“, og
er hvorttveggja þannig til bóta, þótt lítið sé. — „Breyt-
ingarnar" eru þvi fráleitt kæruatriði.
Jón Magnússon var meðal kærendanna, en nefndin
telur, að engu liafi verið hreytt i þeim sálmi, er hann
á í bólcinni, og muni hann því ekki vera þar „sjálfs sín
vegna“, heldur annara! En væntanlega hefir hann talið
sálminn leyfislaust inn kominn.
Þá er Kjartan Ólafsson, sem á einn sálm (nr. 719);
var þar töluverðu breytt, en ótvírætt til bóta, og gerði
það þessi 3 vers tælc í bókina, svo að nú fer vel á þeim.
Sem dæmi skal tekið, að 3. erindið var lijá honum (byrj-
unin): „Kristur lifir, Guðs son góður, geislum signir vora
leið. Guð og andi elsku hljóður (?), athvarf vort í lifi’
og deyð“, en breytist á þessa lund: „Kristur lifir, Guðs
son græðir, geislum signir vora leið, kærleiksandann i
oss glæðir, athvarf hezt í lífi’ og deyð“. (Ein prentvilla er
þar: Sál fyrir sól, 2. er.). — Kjartan Ól. liefði mátt vel
við una, eins og sést á þessu, því að sumt, sem var gall-
að, er nú gott orðið (og hefir lögunin þó ekki alveg tek-
ist, sbr. í 2. er.: „Kristur .... veikan vefur (?)“). —